Oczywiście, że żaden rząd i żadna partia nie traktują poważnie związków zawodowych. Niby z jakiego powodu politycy mieliby się z nami liczyć? Owszem, idały mamy szczytne, a oczy piękne i jest nas dużo. Cóż jednak z tego gdy ani z naszej urody, ani liczebności, ani nawet z tego, że mamy rację nie potrafimy skorzystać? Nikogo dziś (łącznie z obywatelami-wyborcami) nie obchodzą nasze merytoryczne zalety, gdyż jako ruch zawodowy nie potrafimy (choć podobno bardzo chcemy) ich dostatecznie atrakcyjnie przedstawić szerszej publiczności.
Jednym z najcięższych schorzeń związków zawodowych jest substytucjonalizm. Polega ono na ciągłym stosowaniu taniego ersatzu w miejsce potrzebnych działań. I tak zamiast strategii mamy mnożenie dokumentów; zmiast realnej debaty mamy dyskusję o tym jak należy dyskutować; zamist informacji dla mediów mamy stanowiska, oświadczenia i apele; zamiast starannej selekcji i systematyzowania informacji mamy przypadkowe zlepki linków lub misz-masz dokumentów organizacji niższego i wyższczego szczebla; zamiast komentarzy mamy np. klip wideo z Ryszardem Zbrzyznym (którego skądinąd bardzo cenię!) w roli głównej, który ogląda zawrotna ilość 10 odwiedzających dziennie. Najgorsze zaś jest to, iż produkcja tych substytutów pochłania tyle samo lub więcej czasu niż działanie wg. profesjonalnych schematów tworzenia i rozwijania polityki informacyjnej czy kreowania wizerunku.
Jeżeli nie posprzątamy na własnym podwórku i nie weźmiemy się w garść nie możemy oczekiwać, że jakikolwiek zewnętrzny podmiot (zwłaszcza partie, które realnie walczą o władzę) zechce potraktować nas inaczej niż jako obiekt, który należy brutalnie politycznie wydrenować na okoliczność wyborów. Nikogo nie obchodzi to czy mamy rację dopóki nie zdecydujemy się jej w jakiś -- dostępny masowemu odbiorcy -- sposób przedłożyć!
Bojan Stanisławski
