Jakiś czas temu na blogu jednego z blogerów, którego bardzo cenię, przeczytałem, że wg niego najlepszym filmem w historii – obok Pasji - jest Ojciec Chrzestny. I o ile wybór pierwszego mnie nie zdziwił, o tyle drugi tytuł zaskoczył mnie bardzo. Pamiętam, że kiedyś obejrzałem tę trylogię, nawet wysoko oceniłem na filmwebie, ale zupełnie nie pamiętałem treści filmu. Postanowiłem więc ją sobie odtworzyć. A więc każdego wieczora jedna część.
Nie należę do miłośników kina. A przynajmniej od kilku ładnych lat. Dawniej lubiłem oglądać horrory, thrillery, czy nawet serial pt. „Z archiwum X” i to stanowiło dla mnie piękno kina. W odróżnieniu od moich rówieśników nigdy nie przemawiały do mnie polskie komedie z jedynymi w swoim rodzaju świetnymi tekstami, że nie wspomnę o grze aktorskiej z najwyższej półki oraz produkcje typu American Pie. Z czasem jednak zacząłem w filmach szukać jakichś głębszych treści. I tak moim ulubionym filmem stał się „Gran Torino” w reżyserii Clinta Eastwooda. Obok niego postawię tu jeszcze na dokument „Opowieść o płaczącym wielbłądzie” oraz dwie polskie produkcje: „Prawo i pięść” oraz „Mój rower”, który zamieściłem wśród najlepszych warunkowo ze względu na pewną ważną dla mnie scenę, której nie znalazłem w żadnym innym filmie.
Ponieważ należę do osób dociekliwych i lubię badać mechanizmy rządzące światem, Ojciec Chrzestny wydał mi się w tym kierunku świetną lekturą. Ale przed obejrzeniem całości, nie spodziewałem się, że to film o naprawdę głębokiej treści. I nie chodzi mi tu o fakt, że jako jeden z niewielu filmów, przybliża nam Kościół Katolicki takim, jakim jest, ale o samą postać Michaela Corleone i jego drogę nawrócenia oraz cenę, jaką musiał zapłacić za odkupienie własnej duszy.
Po obejrzeniu trylogii stwierdziłem, że film ten to naprawdę jedno z najwybitniejszych dzieł kina. Żałuję tylko, że spośród wielu przeze mnie obejrzanych, jest tylko niewielka ilość perełek, na których obejrzenie warto się skusić więcej, niż jeden raz.
