Łukasz P. Lipiński na swoim blogu podsumował w tekście “Czyścieć Protasiewicza” decyzję tytułowego bohatera o nie startowaniu w wyborach do Parlamentu Europejskiego. Decyzja podjęta długo po fakcie nie jest ani szczególnie pozytywnym zaskoczeniem, ani nawet powodem do dumy zainteresowanego. Z uwagi na myśl przewodnią posła Protasiewicza, ujawnioną podczas konferencji, postanowienie zostanie raczej zapamiętane jako wymuszone przez czynniki wyższe, niż skruchę, bądź pokutę.
Dziennikarze, w tym Pan Lipiński, w ostatnim czasie zastanawiają się co było przyczyną takiego, a nie innego zachowania się Protasiewicza, czy wziął na siebie za wiele, czy zbyt dużo naobiecywał swoim partyjnym kolegom, czy przypadkiem nie był pod wpływem nadmiernego stresu wynikającego z pełnionych funkcji, itd. Pan Protasiewicz nie ma dwunastu lat, by nie wiedzieć do czego się zobowiązuje. Nikt nie kazał mu jednocześnie być wszystkimi.
Tego typu dociekliwość przypomina niezdarne próby znalezienia winy, gdzieś poza Panem Protasiewiczem, która nie wypływa wprost z niego. A w sumie kto dokonał tych czynów i kto de facto do nich się przyznał?
Poszukiwanie innych czynników, które mają wpływ na zachowanie posła, jest podobnym do tego, gdybyśmy próbowali znaleźć odpowiedz na pytanie, co spowodowało, że kierowca po kielichu wsiadł do samochodu.
Obserwując polską scenę polityczną to jednak pewien sukces, choć, jeśli Platforma Obywatelska zostanie przy władzy, to z pewnością kariera Pana Protasiewicza - niestety - na tym się nie zakończy i z dużym prawdopodobieństwem możemy oczekiwać, że stanie się “jedynką”, albo “dwójką” w najbliższych wyborach z tego lub innego regionu lub konkurentem Dudkiewicza na fotel Prezydenta Wrocławia.
Abstrahując już od samego Protasiewicza, kara, a więc i czyściec mógłby bardziej pozytywnie wpływać na polityków, gdyby dziennikarze zaczęli wyraźnie napiętnować wszystkie negatywne, nieetyczne i moralnie niskie działania polityków zamiast zastanawiać się nad ich przyczynami.
