To wielka rzecz, być znowu w drodze! - poeta pisał. I prawda. Setka bodźców i głowa wolna od głupot. Od głupich myśli. Tak…
Weźmy biegunów vel bieżeńców, „rozsławionych” przez Tokarczuk. Przemieszczanie się warunkiem koniecznym aby: see no evil, hear no evil, speak no evil, do no evil, że tak sobie synkretycznie napiszę. Sama prawda.
A poza tym podróże kształcą. Wykształconych, dodaje aforysta. Jak to się „dzieje”? Przeczytałem wywiad z Anną Horolets, antropolożką i socjolożką (pięknie to współcześni ujmują), która, powołując się na pracę antropologa szwedzkiego, Orvara Löfgrena, zwraca uwagę na dialektykę ruchu i emocji (motion and emotion). Zacytuję fragment: …ruszasz się naprzód i jesteś poruszony przez swoje doświadczenie – całym ciałem, wszystkimi emocjami. Dla ludzi, którzy samodzielnie jeżdżą po świecie, bardzo istotne jest nawet nie to, co widzą, ale to, co czują. Ciepło, zimno, zmęczenie… Spełnienie, gdy dotrą do celu, na szczyt. Uniesienie, gdy nagle wyłania się przed nimi wspaniały widok. Wzruszenie, gdy trafiają do jakiejś biednej rodziny, a ta ich gości tym, co ma najlepszego. W takich chwilach człowiek doznaje niemal oświecenia. Nie tyle poznaje, co się oświeca… Znów prawda, ale…
…nie przesadzajmy z tym nie ma znaczenia, co widzą. Z tą bezkresną spontanicznością. Osobiście moim prepodróżnym mottem jest fragment wstępu Łysiaka do Francuskiej ścieżki: Źle jest, jeśli wyrusza się bez marzenia. Ścieżka winna być zaprogramowana w człowieku, nim rozpocznie się podróż, jeśli nie jest – będzie jałowa. Niczego się na niej nie napotka, a już najmniej samego siebie, jeżeli niczego się od niej nie oczekuje; należy odkrywać to, czego przedsmak nosi się we wnętrzu. Prawdziwa podróż to tworzenie rzeźby z bryły posiadanego marmuru – jeśli go nie ma, nawet najznakomitsze dłuto uderzy w pustkę. Kolumb płynąc na zachód nosił w sobie całą Amerykę. Znów sama prawda, prawda?
Pięknych podróży wszystkim życzę, BW.
