Zakosztowałem różności. W pracy. Trochę tego, co wolnością zwą, takoż. Wolnością wyboru. Choć ciężko wybierać. Możliwości coraz mniej. W gruncie rzeczy coraz częściej drepczesz w miejscu. Wokół tych samych, zawężonych pojęć, zasad, słów. (Osobiście doznaję uczucia kopa w krocze na samą myśl o słowie marketing, a to (przecież) dopiero początek, nie?) Ale wróćmy...
Zakosztowałem różności "zatem więc" (poetic license by Sted)... I nabrałem szacunku do: pracy (owszem), pieniądza (a jakże), człowieka (przede wszystkim). Obracam się w gronie prawdziwych humanistów (pisałem już o tym). Szanujących się i "kumatych". Tzn. wiedzą "komu bije dzwon". Serio. W większości. Jednakowoż mają świadomość nabytych, nieodwracalnych zaszłości, których żadna metoda czystek à la stajnia Augiasza nie odwróci.
Po dwóch latach zmagań komunikuję uprzejmie czarnym drukiem, żem innym człowiekiem i lepszym. Twardszym, ale wrażliwszym. Silniejszym, ale wyrobionym. Niewiele mnie zdziwi. Niewiele przestraszy...
Nadziei tylko coraz mniej, bo i świadomości coraz więcej. Świadomości, że dwie sprawne ręce i zakasane rękawy nie wystarczą. Czegoś więcej trzeba. Ale to jest trzymanie różnistego gówna w garści - a gdzie to gówno odkładać? Na bok się nie da, za blisko... Trzymać trza. Trzymać przy sobie i nie (wy)puszczać...
Ha! (Na koniec). Przeczytałem niedawno wywiad z szefem rządu jednego z azjatyckich tygrysów. Facet na pytanie o predyspozycje konieczne do rządzenia podał jedną/jedyną. Do rządzenia (otóż) potrzebna jest predyspozycja moralna (li tylko). A zatem nie kradniesz i dobierasz fachowców do pomocy. W gruncie rzeczy wszystko zostało już przetrawione i puszczone w obieg (polityczny). Trzeba jedynie zerżnąć jedno z drugich. Jak najszybciej i w literze prawa... Ha! Prościutkie, a i tak niewykonalne...
I jak tu, k...., żyć? Z umizgami, mon Dieu, z umizgami...
BW
