Byli rówieśnikami, oficerami II Rzeczpospolitej i dowódcami w konspiracji akowskiej. W niewoli, po upadku Powstania Warszawskiego, przestali się do siebie odzywać. Co było przyczyną?
Staram się publicznie wypowiadać na tematy, które znam choć trochę lepiej niż odbiorca. Wybaczcie notkę ignoranta, czasem zwanego wykształconym ignorantem. Nie jestem historykiem. Chciałem tylko przywołać ciekawy tekst w niszowym internetowym Tygodniku, prowadzonym przez kontestowaną TVP.
https://tygodnik.tvp.pl/59481328/atmosfera-nagonki-oskarzen-i-dyskryminacji-oficerskiej-oraz-towarzyskiej-co-sie-stalo-z-generalami-powstania-warszawskiego
Umieszczono ich w dwuosobowych pokojach. Razem generałowie Komorowski i Pełczyński (poddany został operacji ropiejącej rany przez lekarza chirurga Jugosłowianina, więźnia z sąsiedniego Stalagu XII D) oraz Chruściel ze Skroczyńskim, który wychodził z pokoju rano i wracał wieczorem, kładąc się do łóżka, nie zamieniwszy z dowódcą powstania ani jednego słowa. Już w czasie powstania, mimo że ich kwatery znajdowały się niedaleko siebie w centrum Śródmieścia, kontakty między nimi były sporadyczne.
