Po niedawnych katastrofach kilku różnych urządzeń w naszym domu miałem okresowo trochę trudności z bywaniem w sieci - ale udało mi się zauważyć, że mój poprzedni wpis wywołał efekt dla mnie dość niespodziewany: zamieszczenie początku odpowiedzi na pytania dwojga bywalców sieci - razem z zapowiedzią odpowiedzi dalszych - wywołało ich gniewne komentarze pełne podejrzeń, że jakoś chcę ich wykiwać. Widzę teraz jasno, że im bardziej dokładnie chciałbym odpowiedzieć, tym będzie gorzej - bo w końcu i tak okaże się, że nawet zawarta we wpisie erudycja będzie dla dwojga moich gości obraźliwie podstępną sztuką zdominowania ich. Tymczasem chodzi im, jak to widzę obecnie, jedynie o taką przepytywankę, w której mam na raz dwa trzy określić czy przyjmuję czy nie nauczanie Vaticanum II. Jakoś nie przyszło mi do głowy, że to jakieś takie wyznanie zaspokoi pytających - tym bardziej że ja już nie raz pisałem teksty i o ekumenizmie, i o dialogu międzyreligijnym, i o roli świeckich, lub głosiłem wykłady o doktrynie wolności religijnej - w których odpowiedź na pytanie poldka i katrzyny jest obecna dosadnie i źródłowo. Przepraszam zatem za to, iż czytając tak bezpretensjonalne pytania, posądziłem ich autorów o chęć uzyskania ode mnie jakiegoś wyjaśnienia głębszego i rozleglejszego od dotychczas publikowanych. Teraz jednak, gdy już dobrze zrozumiałem typ dociekliwości poldka i katrzyny, myślę, że nareszcie jej zadośćuczynię. Tak więc specjalnie dla poldka i katrzyny: TAK, JA PAWEŁ MILCAREK PRZYJMUJĘ NAUCZANIE SOBORU WATYKAŃSKIEGO II - DOKŁADNIE W TEN SPOSÓB I W TYM ZNACZENIU W JAKIM WYRAZIŁ JE KOŚCIÓŁ, A WIĘC W PEŁNEJ ZGODZIE Z WCZEŚNIEJSZĄ TRADYCJĄ I Z PÓŹNIEJSZYMI OBJAŚNIENIAMI PODANYMI PRZEZ URZĄD NAUCZYCIELSKI KOŚCIÓŁA DLA UNIKNIĘCIA WADLIWYCH INTERPRETACJI I PRAKTYK. Co więcej, pragnę z całego serca, aby z obrazu ostatniego soboru zdjęta została narzucona mu niemal od początku maska błędnych pojęć i interpretacji tworzonych według "hermeneutyki zerwania" i ducha uległości względem ideologii tego świata.
oryginalna notka
