Jak towarzyszyć komuś bliskiemu w trakcie upadku? To ogromna bezradność i smutek i te własne trudne uczucia.Jak nie legitymizować tego, co uważamy za złe ale i nie zamykać błądzącym drogi powrotu do godnego życia?
Gdy upadły obywatel czasem również przyjaciel nie ma praktycznie szans na powrót do życia wśród ludzi w sposób godny, gdy nie ma możliwości rehabilitacji, to wieje grozą.
Nie chciałabym żyć w takim społeczeństwie, gdzie po potknięciu, ba, nawet po głębokim upadku, nie ma możliwości odrodzenia się społecznego.
To nie może być automatyczne, jasne. Pewnie przydałoby się coś na kształt rytuału powrotu do społeczeństwa. Teraz czasem taki powrót dzieje się niepostrzeżenie. W efekcie powracający jest nieustannie wystawiony na ewentualne razy każdego, kto uzna za stosowne wywlekać stare przewinienia. Nie trzeba wielkiej wyobraźni by skóra ścierpła na obraz takiego czyśćca. Z drugiej strony taka wańka-wstańka-jak-gdyby-nigdy-nic budzi sprzeciw i prowokuje do nieprzyjaznych odruchów.
Czuję jednak ulgę, gdy widzę, że ludzie, którzy są narażeni na potępienie i oburzenie (w tym i czasem moje) mają wsparcie i prawdziwych przyjaciół.
Obyśmy potrafili powracać z godnością.
