Wybrałem się dzisiaj do Warszawy. Z Wrocławia. Pociągiem. Tutaj mógłbym właściwie zakończyć i duża część szanownych czytelników i tak będzie wiedziała, że moim głównym błędem było samo wyjście z domu. Powinienem zostać, siedzieć w cieple i te wszystkie spotkania odbębnić przez telefon.
No cóż. głupich nie sieją, to polazłem. Zaczęło się niewinnie. Ot, trzydziestoletnia taksówka z zablokowanymi oknami. Sauna właściwie. No, ale to mój wybór. Chciałem tanio, mam tanio. Po 15 minutach wylądowałem spocony w STREFIE ZERO. Tak! W STREFIE ZERO. Bo obraz który mi się ukazał był taki:
Tłum. Właściwie „tłumisko”. Masa ludzi stojących w słońcu, wpatrujących się w czarną tablicę rozkładu jazdy, która dumnie pręży się wywieszona na szkielecie nowej części wrocławskiego Dworca. Wtedy to, jeszcze nie wiedziałem o co chodzi. Zapytałbym się pewnie zaraz za drzwiami taksówki, ale straciłem głos jak zobaczyłem co dzieje się w budynku tymczasowego dworca. Widok jakby Wrocław atakowała armia czerwona. Ścisk. Kolejki zakręcają się i plączą między sobą. Nikt nie wie co się dzieje. Z jednego okienka pani kasjerka postanowiła wyjść bez słowa, zostawiając ludzi z otwartymi ustami i niemym sprzeciwem na twarzach.
Bareja w czystej postaci. No, ale ustawiłem się i ja. I nie ma tego złego, bo dzięki chwili spokoju dowiedziałem się o przyczynie tłumu na zewnątrz. Otóż nikt na PKP nie potrafi określić, do 15 minut przed odjazdem, na który peron trafi pociąg. Więc ludzie stoją w słońcu i deszczu… i się gapią aż się pokaże gdzie mają leźć.
Ja wiem. Trochę tolerancji. Trzeba pocierpieć aż się zbuduje. Tylko dlaczego mam to poczucie, że można to wszystko zrobić lepiej. Nie jak na wojnie, tylko w normalnym kraju. Skąd we mnie ta pewność, że to nie tak powinno wyglądać. No tak, z podróży. Ale co ja tam wiem, może to taka nasza lokalna specyfika. Żałuję tylko, że nie robiłem zdjęć. Byłaby pamiątka jak już wszystko będzie takie szklane, monumentalne, pachnące i wzorowo zorganizowane.
