Dream Theater w Polsce

Afera hazardowa w pełni, Gleb na wylocie, Miro "Biały nos' już się pewnie poci, a Grzechu nakręca pewno swoich post-zomowskich prawie generałów, aby wyciągnęli jakieś kwity na Kamińskiego. Rozwolnienie, aż miło. No ale życie nie składa się jedynie z polityczno-medialnej tragifarsy, ale też z różnych przyjemniejszych elementów. O jednym z nich chciałbym napisać kilka słów.

30 września w hali "Łuczniczka" w Bydgoszczy odbył się koncert zespołu Dream Theater. Giganci progresywnego metalu przybyli do Polski promować swój najnowszy album "Black clouds and silver linings" (miodna rzecz, ale o tym innym razem) w ramach trasy Progressive Nation 2009. Perkusista DT Mike Portnoy zaprosił na europejską część trasy zespoły Opeth, Bigelf i Unexpect.

O Unexpect za dużo nie napiszę, bo dotarłem na sam koniec koncertu. Jednak z tego co zauważyłem ten dość awangardowy zespół (w skłądzie jest skrzypek) jest bardzo żywiołowy. Z tego co wcześniej słyszałem w domu, ich muzyka jest cholernie zakręcona. Ale to chyba dobrze;)

Po Unexpect grał Bigelf. Ten zespół łączy w sobie klimat Doors'ów i starego Black Sabbath. Słychać jakieś elemnty sludge metalu. Dziwne to takie. Zdecydowanie najspokojniejsza muzyka z całego zestawu PN 2009.

O Opeth nie ma co się rozpisywać. Najmroczniejszy zespół trasy. Dobrzy znajomi Dream'ów. Kto zna ten wie o co chodzi. Dużo spokojnych akcentów, poprzeplatanych cięższym doom metalowym brzmieniem, a niekiedy i black metalowym (w sumie z tego nurtu się wywodzą). Były ballady (od ballady zaczynali, co mnie zdziwiło i nie przygotowało na łupanie po czasce utworem nr 2;)) i blasty. Było śpiewnie i growl'owo. Było... różnie, kwadratowo i podłużnie, ale przede wszystkim fantastycznie. Chyba będę musiał na poważnie się zainteresować tym zespołem.

Po Opeth zagrała gwiazda wieczoru, czyli: John Petrucci, John Myung, James LaBrie, Jordan Rudess i Master of Dizaster, przegenialny Mike Portnoy. Dream Theater. Cała setlista dostępna jest TU.

Zaczęli od A nightmare to remember. Mocny kopniak na dzień dobry. Nie mogłem sobie odmówić headbanging'u. Następnie był starszy materiał, czyli The mirror oraz Lie. Soczyste i długie. A widzieć Portnoy'a udającego, że pałką grzebie w nosie na wielkim telebimie.... bezcenne:D. Po Lie przyszedł czas na coś wolniejszego. Zaczęło się pięknym intrem zagranym przez Pertucci'ego i Rudess'a, które przeszło w Hollow Years. Generalnie ballady Dreamów jakoś mniej przemawiają do mnie niż te mocniejsze utwory, ale muszę oddać zespołowi honor, bo HY brzmi na żywo fenomenalnie. Piękne partie instrumentalne. HY skończyło się solem Rudess'a na klawiszach. Jordanowi w jego grze towarzyszy jego wirtualny odpowiednik, z którym klawiszowiec DT jakby rywalizuje. Miło się to ogląda. Po solówce przyszedł czas na instrumentalny The dance of eternity. Jego wersja studyjna nie przypada mi specjalnie do gustu. Z tej płyty (Scenes from a memory) wolę bardziej Overture 1928. Na żywo jednak brzmi to super. Portnoy czaruje za garami. Ekstra:D. Po TDoE zagrali One last time. Jak brzmiało to już nie powiem. Z wrażenia zapomniałem:P. Solitary Shell był bezbłędny. Po nim był najnowszy singiel, A rite of passage. Godny kawałek. Nie ma co. Świetnie wypada koncertowo. A na koniec (co jest stałym elementem tej trasy) był deser. Deser w postaci The count of Tuscany. Piękna sprawa. Fenomenalnie to wypada na żywo.

Generalnie jestem pod ogromnym wrażeniem. Jestem zachwycony, choć mogliby zagrać jeszcze jeden kawałek (np. takie The Glass Prison) i z tego względu czuję lekki niedosyt. Jednak możliwość ujrzenia na żywo gry Dream'ów rekompensuje mi wszystko. Mój znajomy powiedział, że DT pokazali jak grać na instrumentach. Niech to będzie puenta moich skromnych wynurzeń.

\m/