Na temat Ruchu Palikota można powiedzieć, że jest to jeden ze świeższych tworów polskiej sceny politycznej. Szczególnie wynika to z podejścia do roli kościoła. Wbrew pozorom głoszonym przez krajową PiSowcką pseudo prawicę w kwestii poglądów odnośnie kościoła Ruch Palikota jest to twór jak najbardziej prawicowy. Powód jest taki, że przywileje podatkowe, emerytalne, medialne, indoktrynacja w szkołach, obecność symboli organizacji w urzędach, uprzywilejowanie wobec prawa to cechy, przez które nie ma mowy o swobodnym konkurowaniu ze sobą organizacji religijnych na wolnym rynku, coś takiego jest rynkowo antyprawicowe, więc uprzywilejowanie kościoła, jakie ma miejsce to ingerencja w rynek i czy się to komuś podoba czy nie jest to socjalizm, czyli klerykalne lewactwo.
Jednakże pora wrócić do tytułu, czyli tego, dlaczego ten zakres działalności Palikota, choć pożyteczny jest nieskuteczny. Otóż niestety jest to antyklerykalizm jedynie na pokaz z powodu całkiem oczywistego, jakim jest cecha demokracji polegająca na promowaniu pewnego wizerunku. W przypadku wizerunku Palikota przyciąga on wyborców, ale ma jedną wadę, mianowicie przestanie spełniać swoją rolę przyciągania głosów, kiedy już nie będzie, z czym walczyć. Dlatego szumne akcje antyklerykalne są niestety tylko szumne. Mają przyciągać wyborców, ale bez odnoszenia wymiernych efektów.
Za przykład może posłużyć sprawa zawieszonego krzyża sejmie. Ludzie Palikota dali się tu moim zdaniem celowo wciągnąć w dyskusję prowadzoną na zasadach z góry przegranych z grupą osób jednak nastawionych prokatolicko na ich własnych warunkach, w związku, z czym sami „palikotowcy” związali sobie ręce, w sprawie krzyża, a zarazem zostawili pole do kolejnych występów w cyrku demokratycznym, by na kolejne lata w sejmie było z czym walczyć i zdobywać na tym głosy.
Gdyby Palikot tylko chciał to mógł rozwiązać sprawę krzyża w sejmie w bardzo prosty i skuteczny sposób, czyli po prostu, tak samo jak krzyż został, w nocy bez pytania nikogo o zgodę założony, tak samo powinno się go bez pytania kogokolwiek zdjąć i postawić klerykałów przed faktem dokonanym.
Rozwiązanie proste i skuteczne, aczkolwiek jednak niewprowadzone, bo w przyszłych latach była by jedna rzecz mniej do wmawiania wyborcom, że się z nią walczy.
