Jestem ja katolikiem, wierzącym, praktykującym, jak to sie przyjęło określać fachowo. Dobry ze mnie chłopina, i usłużny, a nawet mam pierdołowaty wygląd, pasujący doskonale do właśnie takiego ułożonego i cichego. Stonowany, spokojny - tak, to wszystko o mnie. I nagle to moje świętoszkowanie, to moje odbicie w oczach bliźnich mych dnia codziennego umiera, charkocząc, gdy opowiadam dowcip religijny. Nie wiem, czy istnieje taka klasa docipu, rodzaj i waga, ale istnieją moim zdaniem doskonałe dowcipy na tematy religijne. Na przykład ten o Kanie Galilejskiej, gdy widzimy stół weselny, na nim chrapiące od przepicia głowy. Nagle z nad stołu jedna z tych głów ciężko się podnosi, otwiera mocno przekrwione oczy, i głosem lekko słyszalnym mówi:
Wyślijcie kogoś po wodę. Tylko nie Jezusa.
Czy to Was to oburza? Gdy czasami opowiadam ten dowcip w jakimś nowym towarzystwie, słyszę zawsze: Czester, ale ty tak? Nigdy bym sie tego po tobie nie spodziewał/a. Jak możesz.
Zastanowiło mnie to nieraz, czy jest to już grzech, czy rzeczywiście wyłazi ze mnie marny katolik, zwykły tępak kościółkowy, czy też ONI nie mają dystansu. Czy ten dystans trzeba mieć, czy na taki temat jak wiara, Jezus Chrystus, Matka Boża, wszyscy święci i świete nasze, można, a nawet czy da się mówić z dystansem. Czy rzeczywiście obrażam czyjeś uczucia religijne, czyjąś (moją) wiarę, czyli właściwie siebie.
Gdy opowiadam ten, że na czas przyjazdu Benedykta XIVstego, znana pieśń "Barka", zmieniła tytuł na "Das Boot", słyszę, Czester, przecież to Ojciec Święty.
Ale powiedzcie sami, komu nie zdarzyło się nigdy podśpiewywać na melodię psalmu tego międzyczytalnianego,że "Wszystkie kobiety sa pasożytami..."?
I kogo bulwersuje przekład na angielski słów: "Jezus Chrystus na śmierć skazany" na "Jesus Christ prison break"?
Jestem na prawdę ciekaw Waszego zdania na ten parszywy temat.
