10 sierpnia upłyną cztery miesiące od czasu wydarzenia w Smoleńsku, zwanego przez niektórych tragedią smoleńską. O tym czasie, o ile mi wiadomo, wiemy mniej więcej tyle, ile wiedzieliśmy parę dni po samej tragedii.
Od tego czasu zdarzyło się wiele i wiele też wylano atramentu nad tym, jak szkodliwe są emocje w życiu politycznym. Wszystko to zrozumiałe. Wszystko to przestaje być zrozumiałe, gdy weźmie się pod uwagę, że pewnej postępowej i obywatelskiej partii nie przeszkadzają emocje jakie wywołuje krzyż pod Pałacem Namiestnikowskim, a wręcz przeciwnie, wygodne jest to judzenie społeczeństwa na siebie, kiedy w tle planowane jest podniesienie podatku VAT.
Nastawiony na zgodę Urzędujący Prezydent zaraz po wyborze oświadcza gazecie znanego postępowego intelektualisty Adama Michnika, że krzyż mu przeszkadza i trzeba go usunąć. Jak wiadomo, przynajmniej od czasów Kazimierza Świtonia, wszelkie usuwanie krzyży jest w Polsce najlepszą strategią uzyskiwania narodowego konsensu.
„Pałac Prezydencki jest sanktuarium państwa. Krzyż, co było zrozumiałe, postawiono w nastroju żałoby, lecz żałoba minęła i trzeba te sprawy uporządkować […] Krzyż przed Pałacem Prezydenckim to symbol religijny, więc zostanie we współdziałaniu z władzami kościelnymi przeniesiony w inne, bardziej odpowiednie miejsce”
Dla prezydenta Komorowskiego żałoba minęła. Zdumiewające jest jednak to, że 10 kwietnia zginął jego poprzednik, prezydent Rzeczpospolitej Polskiej, dużego, liczącego się w Europie kraju. Przez cztery miesiące społeczeństwo tego kraju nie uzyskało satysfakcjonującej informacji, co właściwie stało się owego feralnego dnia. Karmi się nas natomiast jakimiś problemami drugorzędnego znaczenia.
Nic dziwnego, że w ludziach budzi się gniew, a gniew, jak wiadomo, bywa słuszny. Gniew jest bowiem naturalną reakcją na niesprawiedliwość. 10 kwietnia 2010 roku o godzinie 8:41 zginął nasz prezydent. Co dalej z tym faktem, pytam się.
Marek Przychodzeń
