Idę ulicą, Rondo Grunwaldzkie, przejście dla pieszych. Zapala się zielone, na pasy wjeżdza samochód z młodocianym w środku i zatrzymuje się wprost na pasach... zastanawiam się, czy przywalić mu w ten samochód, czy iść dalej. Idę dalej. Zakręt, dwa, Wawel, jestem na uczelni wyższej, na której nie zmieniło się wiele od czasów PRL-u. Budynek może piękny, ale zaniedbany. Widać, że właściciel nie dba o swoje – czyli niczyje.
Znajoma studentka niedawno wróciła z USA. W Polsce przez pół roku chodziła z bandażem na oku, ponieważ jak się później okazało lekarze postawili złą diagnozę. Przypomina mi się moja zmarła ciocia, której zbyt późno zdiagnozowano raka i rozchwytywana znachorka z podlubelskiej wsi, nastawiała kość mojej małej przyjaciółce. Witamy w XIX wieku.
Jeszcze tylko wizyta w Urzędzie Miasta i kolejne zmarnowane godziny. Spocony, ledwo powłócząc nogami, wracam wieczorem do domu, po prowizorycznej kładce rzuconej ponad zwałami błota. Włączam Internet. Podobno jakiś taksówkarz zabił Marka Rosiaka, pracownika biura PiS, a jego kolegę ciężko ranił. Wrzucam Salon24, czytam „za dużo gadasz, Jarek i ludzie chcą bys się wreszcie uciszył”. Myślami wracam do samochodu na światłach.
Marek Przychodzeń
