"Monika Olejnik stoczyła się poniżej poziomu najbardziej zdemoralizowanych polityków i dziennikarzy" – stwierdził swego czasu Ludwik Dorn w reakcji na wyciąganie przez pierwszą „dziennikarkę” III RP informacji od 5-letniego dziecka polityka (rzecz jasna, nielubianego przez „establisz-męty”) i publikowanie ich w mediach. Były marszałek Sejmu zachęcał wtedy do bojkotowania programów prowadzonych przez Olejnik: „Ręce precz od naszych dzieci - bojkotujmy Monikę Olejnik. Bojkotując programy p. Olejnik bronić będziecie także Romana Giertycha i jego córeczki, ale przede wszystkim staniecie w obronie własnych dzieci, wnucząt i samych siebie.” Oczywiście apel nie spotkał się z powszechnym zrozumieniem a nawet nie odbił się szerokim echem w mediach. Bo istotą III RP jest to, że funkcjonariusze Salonu są wolni nie tylko od obelg, ale nawet od koniecznej, bo jak najbardziej zasłużonej, krytyki. Owszem, polityków, czy nawet najwyższych urzędników państwowych można – a nawet należy – wyzywać od chamów, pijaków, bydła, zboczeńców czy durniów, ale tylko tych reprezentujących opcję jedynie niesłuszną, a wiadomo, że oni nie zasługują na chociażby elementarny szacunek. Nie to, co różne Wojewódzkie (faceta, który pokazał mu na ulicy wyprostowany środkowy palec, zaatakował kijem bejsbolowym), Durczoki, Kubliki (pomyj), czy właśnie Olejnikowe. Oni są nietykalni, zwolnieni od krytyki, mimo, że sami nader ochoczo i często obrzucają innych zwykłymi inwektywami oraz kalumniami.
Nie można o gospodyni „Kropki nad i” napisać niepochlebnego artykułu, nawet opartego tylko i wyłącznie na faktach, bo „pani redaktor” zaraz – wzorem Adama Michnika – uruchamia swych „szczujnych” prawników. Tak było w wypadku artykułów autorstwa Jerzego Roberta Nowaka opublikowanych na łamach „Naszego Dziennika”, gdzie przypomniał on najistotniejsze fakty, które ukonstytuowały obecną pozycję Moniki Olejnik. Profesor Nowak napisał m.in.: „Weryfikacja w okresie reżimu była szczególnie ostra w odniesieniu do mediów elektronicznych: radia i telewizji. W takim czasie do pracy w tych mediach przyjmowano przede wszystkim ludzi bardzo zaufanych politycznie lub dzieci osób cieszących się szczególnym zaufaniem władzy”. Przypomniał również, cytując fragmenty książki T. Zakrzewskiego, początki znajomości gwiazdy TVN24 z Jerzym Urbanem: „Monika funkcjonowała w gronie dziennikarzy obsługujących konferencje prasowe Jerzego Urbana, bywało, że zadawała pytania podsuwane przez rzecznika rządu.” Należy dodać, iż zawarta wtedy z „Goebbelsem stanu wojennego” znajomość przetrwała lata, czego dowodziła zaobserwowana przez Piotra Semkę scena wspólnej samochodowej przejażdżki Olejnik, Michnika i Urbana. Mimo medialnego uruchomienia prawników, „pani redaktor” nie zdecydowała się na wszczęcie kroków prawnych wobec Jerzego Roberta Nowaka. Ciekawe dlaczego…
Ale niestety, 21 lat lewackiej indoktrynacji uskutecznianej na polactwie zrobiło swoje, i dziś dla przeciętnego połykacza medialnej papki, znaczenia nie mają żadne standardy etyczne czy moralne. Liczy się jedynie to, czy dziennikarz jest zakwalifikowany przez Salon, jako swój, czy jako obcy – to decyduje o tym, czy jest dziennikarzem „prawicowym” (czyli oszołomem i propagandystą), czy też dziennikarzem bezprzymiotnikowym, ergo: wzorem obiektywizmu a nawet apolityczności, mimo, że jego wrogość i nienawiść wobec jednych, a skrajne uwielbienie okazywane innym, wprost wylewają się z ekranu. Ale przy obecnym poziomie zdegenerowania mas oglądających TVN czy pochłaniających kłamstwa „Gazety Wyborczej”, Monika Olejnik może uchodzić za najlepszą polską dziennikarkę. Tymczasem dla każdego samodzielnie myślącego człowieka jasne jest, że ta pani ani nie jest najlepsza, ani nie jest dziennikarką. A wątpliwości co do jej polskości, rozumianej jako patriotyzm, też są nieuniknione.
wirtualnemedia.pl: Dorn ogłasza bojkot Olejnik
wirtualnemedia.pl: Monika Olejnik dotknięta artykułem na swój temat
YouTube: Monika Olejnik: wazelina i wściekłość
YouTube: Prawdziwa twarz Moniki Olejnik
