Filmu „Krzyż” w całości jeszcze nie widziałem – mimo paru prób zakupienia go w kilku warszawskich księgarniach, nie udało mi się tego jeszcze dokonać. Za chwilę zamówię go przez Internet, który powoli staje się jedynym miejscem umożliwiającym nie tylko czerpanie niepoprawnych politycznie treści, ale również - jak się okazuje – nabywanie wydawnictw, które być może za chwilę zostaną oficjalnie wciągnięte na listę „prohibitów”. Bo że taki oficjalny rejestr powstanie, nie ulega dla mnie najmniejszej wątpliwości. A żeby nabrać tej smutnej pewności nie trzeba już nawet obserwować Medialnego Frontu Jedności POlactwa, ale wystarczy zaledwie obdzwonić parę dużych śródmiejskich księgarń. Okazuje się, że nowy film Ewy Stankiewicz, który w teorii miał być rozprowadzany właśnie w sklepach z książkami, nie tylko jeszcze do nich nie dotarł, a nawet – co gorsza – fakt jego powstania nie dotarł do świadomości wielu ich pracowników lub właścicieli. I tak np. pani, która odebrała telefon w położonej vis-a-vis Uniwersytetu Warszawskiego księgarni im. Bolesława Prusa, w ogóle nie miała pojęcia o jaki krzyż pytam. Nie pomogło nawet podanie nazwiska autorki filmu – nic, pani z „Prusa”, jak to mówi młodzież, najzwyczajniej w świecie zupełnie „nie jarzyła”. Zupełnie zdezorientowana, zaproponowała mi po prostu wejście na stronę internetową swej księgarni i wyjaśniła, że jeśli przy wymienianym przeze mnie tytule napisane jest „dostawa w ciągu 5 dni”, to znaczy to, iż tej pozycji sklep w swej ofercie obecnie nie posiada. I dokładnie taką adnotację ujrzałem obok „Krzyża”. Cóż, „Złote żniwa” można w „Prusie” nabyć od ręki…
Jeszcze ciekawiej przebiegła rozmowa z pracownicą lub właścicielką księgarni im. Josepha Conrada mieszczącej się w Alejach Jerozolimskich. Na moje, zadane przez telefon pytanie o „Krzyż”, pani o całkiem miłym głosie poinformowała mnie, iż jest to księgarnia językowa, a więc „takich wydawnictw” nie sprzedaje. Zastanowił mnie zwłaszcza dziwny, ironiczny wydźwięk, jaki moja rozmówczyni nadała słowu „takich”. Dopytałem więc: „takich, czyli jakich?” Po paru sekundach milczenia pani z księgarni odparła: „ takich, czyli polskojęzycznych”. Nieco mnie ta odpowiedź zdziwiła, jako że wielokrotnie przechodziłem koło owej księgarni i w jej witrynie widziałem mnóstwo książek napisanych po polsku, natomiast wydawnictw obcojęzycznych jakoś z tą księgarnią nie kojarzyłem. W prawidłowości swych skojarzeń upewniłem się dzisiaj rano, gdy zupełnie przypadkiem ponownie przechodziłem koło rzekomej księgarni obcojęzycznej. Rzekomej, bo jej wystawa zapełniona była wieloma książkami, jednak żadna z nich nie była pozycją obcojęzyczną, a przynajmniej ja takiej nie zauważyłem. Najnowszy paszkwil rasisty Grossa zajmował miejsce honorowe, rzecz jasna…
Obie opisane powyżej rozmowy przypomniały mi się, gdy obejrzałem na youtube kolejny
krótki fragment nowego dokumentu Ewy Stankiewicz. Bo mam jakieś takie dziwne wrażenie, że panie księgarki, z którymi miałem okazję rozmawiać, są „dziećmi Palikota” w niewiele mniejszym stopniu niż wytleniona dzieweczka, której erudycję i elokwencję możemy w owym krótkim klipie „podziwiać”. Moje rozmówczynie prawdopodobnie różnią się od owej blondyny ogładą, sposobem wysławiania się czy tzw. imidżem (no i prawdopodobnie wiekiem), ale czuję, że ich "poglądy", sposób widzenia świata, wrażliwość, czy sympatie polityczne są bliźniaczo podobne, bo stworzone przez ten sam „przemysł pogardy”, którego twarzą przez parę lat był chuligan z Biłgoraja. Pocieszające jest to, że ów chuligan trafił - zdaje się, że już na trwałe - na absolutny polityczny margines. Jednak miliony jego wychowanków zaludniają nasz kraj, nierzadko wpływając na świadomość rzesz młodych Polaków w sposób co najmniej tak skuteczny jak księgarze, zdaniem których grossowe oszczerstwa warte są promowania i eksponowania, a pozycje tak wartościowe jak „Krzyż” Ewy Stankiewicz zasługują jedynie na spychanie w niebyt.
