Po pierwsze za nowatorstwo językowe. Nazwanie „reformą emerytalną” podniesienia wieku przejścia na emeryturę to przykład najbardziej błyskotliwej inwencji. Żal tylko, że zeszłorocznego podniesienia podatków nie ochrzczono „reformą podatkową”. Pocieszam się jednak, że co się odwlecze, to nie uciecze.
Po drugie (i o wiele ważniejsze!) za osiągnięcie, o którym latami marzyła ludzkość. Za odnalezienie i wdrożenie mitycznej trzeciej drogi. Za twórcze połączenie liberalizmu z solidaryzmem i kapitalizmu z socjalizmem. Oto bowiem na naszych oczach nasza zielona wyspa na modłę liberalną ogranicza świadczenia na linii państwo – obywatele. A jednocześnie, zgodnie z najlepszymi postulatami socjalizmu, przepięknie się rozrasta i zwiększa transfery od obywateli do państwa.
Czapki z głów!
