Pamiętam chwilę, kiedy Platini wyciągał karteczkę z napisem Poland-Ukraine. Pamiętam entuzjazm Polaków i Ukraińców oraz wyraz niedowierzania na twarzach innych. Pamiętam, że w tych wspólnych mistrzostwach upatrywano szansy na cywilizacyjny skok obydwu państw, na ich polityczne zbliżenie oraz na zbliżenie Ukrainy z Unią Europejską. To prawda, nie wszystko się udało.
Nie wybudowaliśmy tylu dróg, ile chcieliśmy, nie zarobimy zapewne tyle, ile sobie wyobrażaliśmy, Ukraina na drodze demokracji raczej się cofnęła niż poszła naprzód a na integracji z Unią jakby niespecjalnie jej zależy. To prawda.
Mam tylko prośbę. Podejmując sto pięćdziesiątą czwartą próbę sypania piasku w polsko-ukraińskie tryby nie wykręcajcie się prawami człowieka. Igrzysk w Pekinie nie bojkotowaliście, Tymoszenko nie jest w więzieniu od wczoraj a Janukowycz nie jest gorszym zamordystą niż Putin, który w takt Waszych oklasków zorganizuje Igrzyska w Soczi. Boicie się dużych chłopców więc szukacie na podwórku mniejszych żeby udowodnić swoją siłę i podlizać się silniejszym. To niesmaczne. Wybaczcie, ale nawet hipokryzja powinna mieć swoje granice.
Cezary Krysztopa
p.s. Jednym z tematów majacych być przedmiotem dyskusji na “Dniach Mediów” w Schwerinie ma być “Sport, media a cele komercyjne – co EURO 2012 przyniesie Europie, co gospodarzom wydarzenia – Polsce i Ukrainie”
