Życie doczesne jest na tyle absorbujące, że często skupia całą naszą uwagę, ale może jeśli znajdziemy czas na refleksje okaże się, że to tylko miraż? Poetycki „czas zapominania” Danuty Pasieki ułatwi nam rozszerzanie postrzegania.
Poezja od zawsze pozwalała wypowiedzieć wszystko co najważniejsze w kilku celowo dobranych słowach, odpowiednio splątanych zdaniach i nakreślonych znakach interpunkcyjnych. Emocji, odczuć, celnych spostrzeżeń czy głębokich przemyśleń nie trzeba bowiem zaznaczać słowotokiem. W poezji mniej często znaczy więcej, dobitny przekaz zawsze jednak skłania do refleksji, a wtedy resztę dopowiadamy już sami.
czas zapominania
tracę dane systematycznie
brak dostępu
gdzie kiedy o której godzinie
gubią się dni czasem lata
złe się gdzieś rozpłynęło
niepamięć wsteczna
za to spokojniej zasypiam
śnią mi się malwy pelargonie
soczyste brzoskwinie
śnieg pada
coraz zimniej w bezruchu
rozmowy z sobą
coraz bardziej monotematyczne
wrona usiadła na gałęzi
i kracze
a dziób ma jak nożyce
„Czas zapominania” to najnowszy, trzeci tomik poetycki Danuty Pasieki, który pozwoli nam wraz z autorką balansować pomiędzy marzeniami, a poszukiwaniem własnego sposobu postrzegania świata. W końcu każdy z nas spogląda przez własny pryzmat , ale czy oznacza to, że dostrzegamy wszystko?
Bardzo możliwe, że początkowo odbiorca poczuje się zagubiony, skołowany, a może nawet przerażony myślą, że człowiek spełniony jest dopiero po śmierci. Emocjonalny wstrząs, swego rodzaju katharsis pozwoli jednak oczyścić myśli na tyle, by lekko uniosły się ponad doczesność. Z innej perspektywy czasem widzi się wyraźniej…
Danuta Pasieka z pewnością wierzy, że każdy człowiek uskrzydlony, natchniony wiarą, nadzieją, dobrym słowem, rozumem czy kontaktem z naturą może stać się lepszym człowiekiem. Pora abyśmy uwierzyli sami i przekonali się jak wiele skrywa jeszcze nasze wnętrze.
Andrzej Dębkowski - fragment z tomika poezji
Są takie miejsca…
Jak bardzo trzeba być odważnym, żeby składać publicznie wyznania, głęboko zastanawiając się nad życiem. Wierzę w potęgę języka, a książki mogą być częścią pracy z drugim człowiekiem. Oczywiście istotą tej swoistej, literackiej terapii jest autentyczne doświadczenie, a nie przeżycie czytelnicze – takie podejście do sprawy wiąże się z pewnym ryzykiem. Ale przecież jest nim całe życie…
Czytając wiersze Danuty Pasieki na plan pierwszy wysuwa się jedna rzecz: mocno przemyślane jest ułożenie wierszy w tym zbiorze. Nie ma w nim przypadkowości. Zachowany jest tzw. ciąg myślowy, co nadaje książce charakteru i dramatyczności.Jest cisza, zaduma nad światem rzeczywistym, który bardzo często boleśnie doświadcza ego poetki, dlatego lęk przed doświadczeniem jest silniejszy, niż fantazje schowane w milczenie.
