Słuchając wyniku wyborów w USA przyszła mi do głowy refleksja o Polsce jako prototypie sytuacji w USA. Mam na myśli wybór Tuska i PO konkretnie i cały stojący za tymi wydarzeniami i ich następstwami mechanizm.
Oczekiwania społeczeństwa zostały przez media rozdymane niebotycznie, Obama jest świeckim mesjaszem, bohaterem, wielką nadzieją czerwonych, którą media czynią bajkowym herosem. Lewicowe media będą włazić Obamie bez wazeliny, to pewne, ale tym samym powiększać będą rozdźwięk pomiędzy wizerunkiem i realną postacią i realną sytuacją. W efekcie Obama chociażby zjadł 1000 kotletów, to nie udźwignie - taki to ciężar, bo ta maszynka nadymania postaci w dłuższej perspektywie czasowej działa przeciwko nadymanej postaci. Im bardziej ją nadyma, tym większy rozdźwięk pomiędzy wizerunkiem i realem. Rozdźwięk, który rzuca się w oczy coraz słabiej widzącym i mniej rozumiejącym, dokładnie jak obserwujemy to u Donaldu Tusku.
Przypuszczam, że w USA są lepsi spece od wizerunku, dostrzegający niebezpieczeństwo 'przeciągnięcia', ale z drugiej strony 'żywioł' (bo lewaków z mediów uważam za pożytecznych idiotów w większości) może się wyrwać spod kontroli i ubóstwiać Obamę ponad normę, robiąc mu tym niedźwiedzią przysługę. Obawiam się zaś, że posród lewaków zwiększa się proporcja wierzących, iż ich bzdury rzeczywiście przynieść muszą dobroczynne skutki, bo lewica kawiorowa coraz mocniej się or realu odrywa, na niekorzyść cyników, którzy wiedzą, że to wyłącznie bzdury wynoszące ich do władzy.
Im większe oczekiwania się rozbudza tym większe rozczarowanie powoduje ich niespełnienie, zaś w przypadku Obamy, nawet gdyby okazał się nieprzeciętnie skuteczny, to ma przeciwko sobie poważne obiektywne okoliczności, jak sytuacja gospodarcza, którą - jak sądzę - będzie leczył lekarstwami chorobę pogłebiającymi, jest wszak lewakiem wierzącym, a nie cynicznym (tak typuję).
--
05.11.2008
NeG
