Brutalna prawda jest taka, że Trzaskowski wygrywa w Warszawie zarówno z Karczewskim, jak i z Jakim - i nie tylko dlatego, że tak mówi sondaż IBRIS zamówiony przez Radio Zet.
Brutalna prawda jest bowiem taka, że oficjalnie Warszawa to 1,75 mln mieszkańców, a pokrzywdzeni przez mafijne złodziejstwo zwane „reprywatyzacją” to tylko kilkadziesiąt tysięcy. To bardzo dużo w skali ludzkiej krzywdy, ale niewielki procent wyborców. Podobnie z rodowitymi warszawiakami – stanowią zdecydowaną mniejszość.
Warszawa przez lata była zasiedlana ludźmi nomenklatury PZPR. Mało kto dziś pamięta, że przez długi czas była w ogóle miastem zamkniętym, tzn. można było dostać meldunek tylko za specjalnym pozwoleniem. Ludność stolicy to crème de la crème „ludu pracującego miast i wsi” PRL, a teraz to ich dzieci i wnuki. To, poza tym, cała masa korporacyjnych słoików, zapatrzonych w swój sukces i gardzących „moherową hołotą” małych miasteczek i wsi, skąd sami się wyrwali w wyścigu szczurów, a teraz wstydzą się własnego pochodzenia.
Warszawa to takie miasto, którego mieszkańcy, nawet ci o prawicowych przekonaniach, i tak gardzą resztą rodaków i mają ich za prowincjonalnych głupków, przekonałam się o tym nie raz, bo mam i rodzinę i wielu znajomych w stolicy.
Nie wiem, jaki cud musiałby się zdarzyć, żeby w Warszawie wygrał ktoś z obecnej ekipy rządzącej, dlatego już od dawna postuluję zmianę ordynacji i wybieranie prezydenta przez radę, a nie w wyborach bezpośrednich – bo wtedy po pierwsze prezydent nie miałby takiej władzy, jak obecnie, a po drugie – łatwiej jest wprowadzić więcej normalnych radnych i dać im większe możliwości kontrolne niż wygrać wybory bezpośrednie.
Pewną, choć niewielką szansę, dałoby dogadanie się z Nowoczesną, tak, żeby wystawili np Rabieja – on mógłby powalczyć z Trzaskowskim na poważnie i rozbić głosy opozycji. Tylko czy to ma sens? I za jaką cenę? Nie lepiej jednak wywalić to „lex Tuska” z ordynacji samorządowej i wrócić do dawnego mechanizmu wyboru prezydenta?
