Patrząc na los koalicji rządowych w Polsce mam nieodparte wrażenie, że ten mniejszy zawsze kończy gorzej niż ten duży. Duży się osłabia, a mały umiera. Najbardziej dosadnym przykładem jest los Samoobrony i Ligi Polskich Rodzin, ale najbardziej wpływowa partia polityczna lat 90-tych, czyli Unia Wolności od 2001 roku również jest polityczną „nieboszczką” i pomimo kilku prób reanimacji nic się pod tym względem nie zmieniło. Obecnie działacze UW „zakotwiczyli” się w Pałacu Prezydenckim i myślę, że przez najbliższe pięć lat tam pozostaną.
A jak wygląda obecnie sytuacja mniejszej partii koalicyjnej, czyli PSL. Patrząc na ostatnie sondaże PSL jest teraz nad kreską, czyli przekracza próg wyborczy, ale ostatni wynik Waldemara Pawlaka w wyborach prezydenckich, pokazał że PSL najprawdopodobniej podzieli los wyżej wymienionych partii. A sposób w jaki premier Tusk wykańcza wicepremiera Pawlaka jest najlepszym przykładem do książek z politologii: jak skutecznie załatwić konkurencję. Donald Tusk zachowuje się niczym boa dusiciel, pomalutku zaciskając przysłowiową „pętle na szyi” wicepremiera Pawlaka. Zupełnie inaczej zachował się premier Kaczyński, który swoich koalicjantów pożarł publicznie, zachowanie to można porównać do rekina ludojada.
Efekt został/zostanie osiągnięty identyczny, ale przeciętny wyborca patrzy na styl w jakim duży niszczy małego, a ten zdecydowanie przemawia za Tuskiem. Gdyż przeciętny wyborca nie do końca rozumie, mechanizmy polityki. I jedynego czego oczekuje od polityków to świętego spokoju. Patrz przykład Tuska, on nie „łomocze” nikogo publicznie, a robi to gdy kamery już zgasną. I choć nie lubię tego polityka to trzeba mu przyznać, że nie pokazuje publicznie kuchni politycznej, bo jedynymi rzeczami, których przeciętny człowiek nie powinien oglądać to robienia kiełbasy i polityki. A jaki można z tego wyciągnąć wniosek: nigdy nie wchodź w koalicję rządową, bo źle skończysz.
