W rozmowie dla serwisu Kresy.pl, jaką przeprowadziłem z Wojciechem Wenclem, powiedział on: Gdańsk to miasto kulturowo zupełnie mi obce, historycznie niemieckie, a obecnie zdominowane przez polityków i wyborców Platformy Obywatelskiej, która jest dla mnie partią wykorzenioną z polskości.
Ponieważ bieżąca polska polityka nie była tematem naszej rozmowy, więc nie oponowałem. Dlatego pozwalam sobie w osobnej, krótkiej notce na polemikę z Wojtkiem.
Uważam, że PO jest formacją jak najbardziej zakorzenioną w polskości. Po prostu polskość ma zróżnicowane oblicze. To nie tylko sarmatyzm, dziedzictwo Mickiewicza, Chopina i Matejki, powstania narodowe i etos XX-wiecznej inteligencji niepodległościowej. To także geszefciarstwo ludzi, którzy mają gdzieś wielkie idee, którzy myślą tylko o własnym prywatnym życiu, którzy są pragnącymi spokoju i bezpieczeństwa pospolitymi mieszczuchami (ich triumf opiewa ostatnio w swojej publicystyce Cezary Michalski). Ale którzy niezależnie od tego pozostają Polakami, bowiem mówią po polsku, myślą po polsku, pobierali podstawową edukację w polskich szkołach (jaka by nie była jakość tej tych szkół) itd. Takie są dalekosiężne, uboczne (?) skutki rewolucji narodowo-demokratycznej, której założenia przedstawił Roman Dmowski w „Myślach nowoczesnego Polaka”.
Można się zżymać na geszefciarski stosunek znaczącej części polityków i wyborców Platformy do Polski jako do wspólnoty narodowej, kulturowej, obywatelskiej, tym niemniej mamy tu do czynienia z ludźmi zakorzenionymi w polskości. Tyle że jest to inna polskość od tej w wydaniu etosowym. Może i brzydsza, ale równie prawdziwa.
Skądinąd zachęcam do lektury całości rozmowy z Wojciechem Wenclem, który opowiada w niej między innymi o swoim stryju w Wehrmachcie.
