Działanie z wiarą jest zwykle silniejsze i skuteczniejsze. Ten fakt dotyczy wszystkiego, co robimy. Dotyczy też naszego istnienia. Wiara w jego sens potwierdza rację istnienia i go wzmacnia – indywidualnie i zbiorowo.
Każde bycie ciągle się zmienia i zawsze kończy. Bez wyjątku. Gasną gwiazdy, umierają ludzie, giną narody, cywilizacje i pojęcia. Lecz, jak dotąd, rodzą się kolejni ludzie, powstają nowe kultury i znaki.
Czy to wszystko ma sens? Wiara odpowiada pozytywnie. Można odpowiedzieć negatywnie, ale taka odpowiedź, na dłuższą metę, niszczy odpowiadających. Zmniejsza ich szanse na zbiorowe i symboliczne trwanie. Wiara w sens istnienia jest potrzebna, ułatwia samo istnienie. Tu na ziemi.
Obrazem sensu jest Bóg. Jaki? Zawsze tylko taki, jaki mieści się w naszym sercu i umyśle. Na pewno Bóg powyżej naszej wiedzy, naszego rozumienia świata. Bóg ponad istnieniem i nieistnieniem. Bo nawet to najbardziej podstawowe rozróżnienie między „jest” a „nie jest” też stanowi jedynie nasze ludzkie rozróżnienie. A szukając Boga, mamy obowiązek przekraczać wszelkie o Nim wyobrażenia.
Czy sens to coś więcej niż byt i niebyt razem wzięte? Czy taka ma być nasza wiara?
Rzetelna ludzka wiara na każdym, nawet najwyższym poziomie, zawsze jest niepojęta. Gdy uważamy, że rozumiemy swą wiarę, stajemy się bałwochwalcami. To samo jest z naszą niewiarą. Tylko że niewiara nas osłabia. Jest więc bez sensu.
Wiara – i ta prosta, i ta przekraczająca nasze słowa i myśli, dodaje nam sił. Dlatego jest taka ważna – dla naszego trwania.
