„Cierpliwość i opanowanie pozwalają zachować odpowiednią perspektywę.”
[Richard Carlson]
„Muszą być ludzie, którzy mają odwagę mówić swobodnie.”
[Giordano Bruno]
Od kilku dni czytam wpisy urażonych estetów. A to że Brudziński zaprzepaszcza wynik wyborczy kandydata PiS-u, a to że Kurski i Ziobro niepotrzebnie wyrwali się do przodu. Albo że Kaczyński strzela sobie w stopę w wywiadach i na konferencji, a Macierewicz już grzebie zespół parlamentarny, bo na starcie powiedział o jedno słowo za dużo i w ogóle to nie on powinien stać na czele zespołu. Piszą to osoby, które uchodziły za zwolenników PiS (w każdym razie życzliwie się o nim wyrażały), a teraz albo wróżą PiS-owi koniec, albo ogłaszają, że już na tę partię nie zagłosują.
Sorry, ale w moim odczuciu to jest zwykłe biadolenie. Ja Wam nie odmawiam prawa do krytyki. Ale coraz częściej odnoszę wrażenie, że to Wasze zniesmaczenie estetyką może być przez niektórych czytelników brane za rzeczywistą, merytoryczną krytykę PiS-u. A już na pewno stwarzacie całkiem niemałe pole do wrednej nawalanki ze strony wszelakich antypisowców, nie tylko samych platformersów. A tym, którzy nie do końca rozumieją, co się dzieje, po prostu mącicie w głowach.
Wybaczcie, ale widzę tu analogie do części podziału na prawicy. Tak jak niektórzy z nich oddzielili się ze względu na własne ambicje i urażoną dumę zamiast dążyć do wspólnego ważniejszego celu, tak i Wy oddzielacie się przez emocje i estetyczny niesmak… Oburzacie się i oddzielacie przez duperele... Tak, przez duperele, bo to wszystko przecież tylko didaskalia w najnowszym dramacie narodowym, który rozgrywa się na naszych oczach.
W tym dramacie nie ma miejsca na kierowanie się piarem i tonowanie wypowiedzi ze względu na wyborców. Bo ten dramat rozgrywa się o rzeczy fundamentalne – przede wszystkim o prawdę. A ta potrafi się sama obronić i trafić do wyborców, gdy już ‘czas się wypełni’… Trochę cierpliwości…
Nie znam idealnego polityka, a nasza scena polityczna jest zbyt daleka od normalnej, by sugerować się estetyką. Ale za to można łatwo rozpoznać polityków odważnych, którzy robią swoje nie oglądając się na medialne wrzaski i przypinane im łatki. Wypadałoby im raczej kibicować niż wtykać kij między szprychy, choćby nawet miał to być tylko cienki patyczek.
