W tej tajemniczej chorobie organizm wytwarza przeciwciała, które występują przeciwko własnym komórkom. W zależności od tego, gdzie nastąpi kolonizacja przeciwciał, takie też odczuwa się objawy.
Po różnych Polaków rozmowach dochodzę do wniosku, że – jako społeczeństwo – układ odpornościowy mamy prawie całkiem do bani. Zawsze myślałam, a może tylko się łudziłam, że Polacy znają i cenią własną wartość, i że po doświadczeniach historycznych mają jeszcze instynkt samozachowawczy albo przynajmniej dobry nos, który potrafi odróżnić fiołki od łajna.
Paw narodów i papuga w połatanej i pocerowanej koszuli, którą dopiero co niby odzyskała, daje ją są z siebie zedrzeć.Łyka papkę, bo na końcu ręki trzymającej łyżkę jest dobrze skrojony garnitur i pasujący krawat. Odda wszystko za nową koszulę, garb skłoni jak służebnica, byle tylko wpuścili ją na salony i źle o niej nie napisali.
Kocha święty spokój. Nie wyciąga wniosków, nie potrafi powiązać skutków z przyczyną. Chyba lubi dostawać po dupie, bo tylko wtedy wie, że żyje i ma na co ponarzekać. Ale lubi też się rozrzewnić i zadumać nad „co by było, gdyby”.
Czasem się zerwie. Krótkoterminowo, bo w zrywach jest dobra. Bo na systemowość i dłuższą perspektywę nie starcza wyobraźni. Odwagi i cierpliwości nie starcza. I tego uporu osła, skądinąd poczciwego i mądrego zwierzęcia.
Kiedy to się zaczęło?
