To był jeden z pierwszych obrazków jakie zobaczyłem w Ghanie. Niewiele minut po 7 rano w pobliżu czterogwiazdkowego hotelu położonego, jak na ironie, niedaleko slumsów na obrzeżach Akry, na spalonej słońcem glinie, grali w piłkę ciemnoskórzy dżentelmeni. Nie dzieci, nie młodzież, po prostu 20-latkowie uganiali się za futbolówką. Nad ich głowami widać było billboard pamiętający czasy rozgrywanego tu Pucharu Afryki w 2008 roku.
Rok po mistrzostwach, którymi gospodarzem była Ghana w stolicy kraju i okolicach pamiątek po imprezie było sporo. Stare billboardy, niesprzedane gadżety. Najbardziej okazałą pozostaje położony w centrum stolicy stadion. Zmodernizowany na tę okazje obiekt pomieścić może 45 tys. widzów. Dziś poza Akra niewielu już pamięta, że 9 lat temu miała tu miejsce najtragiczniejsza w Afryce katastrofa na obiekcie sportowym. Podczas zamieszek jakie wybuchły pod koniec meczu dwóch ghańskich drużyn zginęło ponad 120 osób.
O miłości mieszkańców Ghany do piłki nożnej przypomniałem sobie dzisiaj. Ghana pod wodzą serbskiego trenera pokonała na mistrzostwach świata Serbię. Trochę szczęśliwie, dzięki karnemu pod koniec meczu, ale zwycięzców się nie sądzi. Jeśli Ghańczykom powiedzie się w potyczce z Australijczykami wyjdą z grupy, a to już będzie spory sukces. Czy postarają się o kolejny.
Piłkarski obrazek zobaczyłem też pod koniec krótkiego pobytu w Ghanie. Po wizycie w okolicach miasta Kade we wschodniej części kraju, gdzie znajdują się potężne plantacje palm olejowych trafiliśmy do szkoły. Tu na zielonej murawie, w 30 stopniowym skwarze i powietrzu pełnym wilgoci za piłką biegali mali chłopcy. To co zwróciło moja uwagę to poważne traktowanie ich meczu przez nauczyciela wuefu. Był sędzią i instruktorem zarazem. Może by tak ten model zastosować i u nas?
