Te słowa szefa rządu zostaną mu zapamiętane na długo. W przypływie nieskrywanej szczerości, zaproponował bezrobotnym nauczycielom i szukającym doświadczeń zawodowych młodym ludziom by wyjechali za granicę. Najlepiej do Ameryki Południowej i Afryki. Tym do bólu szczerym politykiem jest szef portugalskiego rządu, konserwatysta Pedro Passos Coelho.
Portugalia obok Włoch, Grecji i Hiszpanii należy dziś do najbardziej dotkniętych kryzysem państw Europy (słynne PIGS). Perspektywy są tam mizerne. Bez radykalnych oszczędności, ostrych cięć socjalnych i stresującego oczekiwania na pozytywne zmiany nie obejdzie się. Słowem: lepiej już było i by poprawić sobie pogarszający się z miesiąca na miesiąc poziom życia, trzeba spakować walizki. Premier jasno wskazuje – ruszajcie do Brazylii i Angoli. Kierunek wydaje się oczywisty. Te dwa kraje dynamicznie się rozwijają, a w dodatku mówi się tam po portugalsku. W sumie można być prawie jak w domu, choć prawie robi tu sporą różnicę. Jest jednak jeden drobny problem – ani Brazylia ani Angola nie są specjalnie zainteresowane nową falą przybyszów.
W niewielkiej Portugalii mieszka dziś 10,5 mln ludzi. Według szacunków za granicą żyje kolejne 2,5 mln Portugalczyków. Najwięcej we Francji – ponad 1,1 mln, ponad pół miliona w Brazylii, 300 tys w USA i Kanadzie. Nawet w niewielkim Luksemburgu doliczono się blisko 100 tys. Portugalczyków.
O tym, że portugalska ziemia pali się pod nogami jej mieszkańcom głośno mówią także Brytyjczycy. Brytyjski Foreign Office opracował ponoć plan ewakuacji poddanych królowej Elżbiety II, którzy dość licznie rezydują na wybrzeżu Algarve. To na wypadek, gdyby padło euro a banki uniemożliwiły korzystanie ze środków zgromadzonych na koncie i zablokowały bankomaty. W tym kontekście szczera rada portugalskiego premiera może się odnosić nie tylko do nauczycieli i młodych.
