Wręcz niesamowita jest nieumiejętność Czytelników wyciągania z tekstów tego, co jest ważne.
W poprzednim tekście pisałem, że Kościół Katolicki nie daje rozwodów, tylko unieważnia małżeństwa od samego początku jego trwania, na przykład z powodu niedojrzałości emocjonalnej w momencie zawierania małżeństwa.
Tylko to chciałem przekazać, natomiast Czytelnicy w swoich komentarzach dyskutowali o wszystkim, tylko nie o tym, o czym była notka.
Dlatego namawiam na koncentrowanie się na meritum, a nie obrzucanie mnie epitetami.
Ta notka dotyczy następującego problemu:
Jeżeli Kościół nie udziela rozwodu, tylko unieważnia małżeństwo, i taka para to akceptuje, to według mnie, powinna zgłosić się do Urzędu Skarbowego i cofnąć przywilej wspólnego opodatkowania podczas trwania małżeństwa.
Uważam też, że Kościół przy unieważnianiu małżeństwa powinien przymusić (moralnie) rozpadniętą parę do zapłacenia zaległości.
Oczywiście, to, co proponuję, jest absurdem, ale piszę tylko o tym, aby unaocznić Czytelnikom, że mieszanie praw cywilnych i praw kościelnych do takich absurdów mogą prowadzić.
Udzielenie sakramentu małżeństwa w Kościele skutkuje tym, że w Urzędzie Stanu Cywilnego para jest uważana za małżeństwo. Anulowanie sakramentu przez Kościół nie powoduje anulowania małżeństwa od początku jego trwania w sensie prawa cywilnego.
Czy jest w tym logika?
