Są takie miejsca pracy, gdzie szef może kazać swoim podwładnym płci obojga biegać nago w robocie i jeszcze wzbudzi tym zachwyt feministek, sił postępu oraz zwalczaczy mobbingu i molestowania seksualnego. Jeżeli spotka się z oporem i pracownika takiego wywali, zachwyt ten jeszcze wzrośnie. Tym miejscem jest oczywiście teatr, świątynia sztuki. Jeżeli w zatęchłych halach fabrycznych obowiązuje jakiś bolszewicki kodeks pracy, teatr jest miejscem wolnym.
Zależnie od stopnia ambicji mogą się pojawić dalsze wymagania. Dajmy na to lata po scenie goły facet. Do ekspresji należy erekcja lub jej brak. Jak to kontrolować? Można potrenować przed spektaklem, ale zbyt intensywny trening może być szkodliwy. Będzie dobrze stał w upale? W zimnie? Co robić, jeżeli atrakcyjna koleżanka pod koniec sezonu przestanie kolegę podniecać i mu klapnie, podczas gdy w didaskaliach jest wyraźnie napisane, że ma stać jak drąg? W akcie pierwszym nie, w drugim mocniej i na całość w trzecim. Kto sprosta takim wymaganiom?
Kolejnym problemem jest defekacja. Przed spektaklem należy wypić odpowiednią dawkę i trzeba mieć zdrową prostatę. Jeżeli reżyserowi nie wystarczy forma płynna, trzeba również odpowiednio wcześniej coś skonsumować. Czy reżyser może żądać odpowiedniej treści żołądka, konsystencji, koloru i zapachu? Ciężka praca - przez cały sezon wpieprzać kapustę z grzybami.
Czy uczą tego w szkole teatralnej? Czy adepci sztuki wiedzą o trudach zawodu i cenie sławy?
Notkę tę dedykuję Szekspirowi, Molierowi i Stanisławskiemu
O, biedny Joriku...
