Chciałbym serdecznie podziękować wszystkim, którzy wspomogli mnie w tej kampanii. Głosem, dobrym słowem, poleceniem znajomym czy w jakikolwiek inny sposób. Przy zupełnie nieistniejącej kampanii, wydając na nią dokładnie 0 złotych, otrzymałem 759 głosów. Jest to kilkukrotnie więcej od porównywalnych kandydatów nie prowadzących kampanii i wyraźnie więcej od wielu kandydatów prowadzących ograniczoną kampanię (oczywiście z wyjątkiem pani Mirosławy Kaczyńskiej ;).
W tej kampanii na szczególne podziękowania zasługują Janek i Franek (oni wiedzą dlaczego).
Oczywiście wynik ma też swoją gorszą stronę – nawet nie nawiązałem walki z wyższą ligą, kandydatami, którzy prowadzili ekstensywną kampanię. Potwierdza to wniosek, jaki można było wysnuć z mojego wyniku w wyborach samorządowych 2010 (wówczas obroniłem wynik sprzed czterech lat przy generalnym spadku poparcia dla formacji o 1/3). Wniosek ten jest następujący: w ramach istniejących uwarunkowań (popularność logo partyjnego, dostępne zasoby finansowe, siła konkurencji) radzę sobie bardzo dobrze albo i rewelacyjnie. Niestety uwarunkowania te na razie nie są zbyt korzystne.
Co w takiej sytuacji robić? Nasuwają się dwa wnioski: po pierwsze robić dalej swoje i czekać aż wreszcie los się uśmiechnie i uwarunkowania zmienią się na lepsze. Po drugie wykonać pracę intelektualną, spróbować wynaleźć kamień filozoficzny, czyli odpowiedź na pytanie jak przełamać fatalizm uwarunkowań. Jak wejść na poziom wyżej, od etapu sprawnego łapania politycznego wiatru w żagle (ale i stania w miejscu, gdy jest flauta) przejść do etapu motorówki czy wręcz okrętu, który płynie do przodu bez względu na wiatr.
Tak jak pisałem przed wyborami: ta historia dopiero się zaczyna!
