Piękna Helena T. (część trzecia)
Śmiertelna T, zabrała boginiom Parysa i Jabłka smak,
gdy na Olimpie poczuły jego brak, nadszedł czas
zemsty i wypadły Erynie, co ukryte w widmach,
by przypomnieć hierarchię, którą chyba znasz.
Wszystkie lustra w Salonie ukryły się w cieniu,
ze strachem wyczekując szklanym serca biciem
i na sakramentalne pytanie, drżały w przerażeniu,
bo odpowiedzi:„nie Ty o Pani” groziły rozbiciem.
A Boginie nie dlatego boskie są, że skore do kłótni,
lecz dlatego, że ich wola niezwyciężona, tak bywało;
Zawsze była obwieszczana twardym głosem lutni
z brązu i cały czas Salonowi ordre regime nadawała.
Spostrzegli to Achajowie i Trojanie, i ustali w boju.
Oblężeni za murami i oblegający oblegli klawiatury
i zaroił się portal rychło notkami o proboskim pokroju
a w nich blogerzy szydzili z Heleny T. nędznej postury.
Zlękła się bogiń gniewu Piękna Helena T. i zbiegła,
zbyt szybko przyznając się do winy przyspieszyła krok,
zbyt szybko na Jej śliczniutkim blogu cisza zaległa,
będąca przyznaniem racji do bogoburczych strof.
Lecz Boginiom jej ucieczka była zbyt mała na zemsty smak,
nie po to skrzydłami przesłoniły Niebo, Słońce i Czas,
teraz szukały akceptacji w luster przerażonych widmach
z bezwzględnym wyższości uśmieszkiem, który chyba znasz.
Cdn..
