Chatyń był polskim zaściankiem na Białorusi prześladowanym w latach trzydziestych, w czasie kolektywizacji, kiedy to Polacy byli najbardziej prześladowaną grupą etniczną na terenie Związku Sowieckiego. Ocenia się, że w czasie wojny jedna trzecia ludności Białorusi była wymordowana przez akcje sowieckie i niemieckie. Niemcy dokonali w Chatyniu masowej egzekucji miejscowej ludności. Wówczas przez wyłom w ścianie wybiegła matka prowadząc małego chłopczyka za rękę. Rażona kulami martwa kobieta upadła na chłopca, który przeżył wojnę i do niedawna pracował jako przewodnik w ośrodku Chatyńskim i był filmowany przez Anglików w reportażu o zbrodniach niemieckich. Przewodnik ten pokazuje betonowe piwnice i kominy spalonych chat i podaje polskie nazwiska ich byłych mieszkańców.
Władze sowieckie zorientowały się w możliwości pokazywania Chatynia zamiast miejsca ludobójstwa Polaków pochowanych w Katyniu w czasie wojny. W tym celu postawiono wysoki pomnik rozpaczającego ojca z martwym dzieckiem na rękach a przy tym pomniku zbudowano ponad sto pomników ofiar zamordowanych przez Niemców w okolicznych stodołach według ustalonej niemieckiej procedury mordowania ludności cywilnej zawartej w instrukcjach Sonder Komandos i dwa razy stosowanej przez Niemców już w dniu 1 września 1939 roku w Poznańskim w podpalonych budynkach. Niemcy powtarzali w okupowanej Europie takie masakry setki razy, włącznie z ogólnie znaną masakrą w Jedwabnem 19 lipca 1941 oraz ze słynną masakrą we Francji w Oardour sur Glan, 10 czerwca 1944 roku.
Niemcy w czasie wojny dokonali setki takich zbrodni za pomocą duszenia ludności cywilnej w podpalonych drewnianych budynkach polewanych przez nich benzyną, której Polacy w Jedwabnem ogóle nie mieli, a posiadanych przez nich kilka litrów nafty do lamp naftowych nie miało żadnego znaczenia w porównaniu do 400 litrów benzyny potrzebnej do postawienia w ogniu stodoły skonfiskowanej przez Niemców Śleszyńskiemu, według zeznań jego córki.
Chatyń jako skansen zbrodni niemieckich upamiętniający ponad sto egzekucji w pobliskiej okolicy w latach 70 znalazł się w planie polskich wycieczek na Białoruś, m.in. objazdowych wycieczek Orbisu. Chatyń jako pomnik zbrodni masowego duszenia cywilów w ponad stu stodołach był licznie odwiedzany przez zagranicznych dygnitarzy spodziewających się widzieć groby polskich jeńców pomordowanych wiosną 1940 roku przez NKWD.
Wśród dygnitarzy zwiedzających Chatyń (pisanypo angielsku jako „Khatin”) był premier Indii Radżiw Ghandi, prezydenci Finlandii Urho K. Kekkonen, Kuby Fidel Castro, a w 1974 roku był amerykański prezydent Richard Nixon i sekretarz stanu Henry Kissinger. Wtedy w “New York Times” napisano: “Nixon zobaczy Khatin, sowiecki memoriał, a nie las katyński”, podczas gdy brytyjski dziennik “Daily Telegraph” napisał, że: “Wizyta prezydenta Nixona na Białorusi przy memoriale w Khatinie wywarła mylne wrażenie, że Rosja jakoby wzniosła pomnik ku pamięci polskich oficerów zamordowanych w lesie katyńskim, i innych miejscowościach w Rosji i na Ukrainie.
Dwadzieścia lat po wojnie ogłoszono raport Reuters Agency z Buenos Aires w Argentynie w piątek, 19 kwietnia 1996 roku (14:50:17 PDT) o Światowym Związku Żydów (The World Jewish Congress). Raport ten donosi, że Rabin Israel Singer, Główny Sekretarz tejże organizacji publicznie stwierdził, że: „Ponad trzy miliony Żydów poniosło śmierć w Polsce i Polacy nie będą spadkobiercami polskich Żydów. Nigdy na to nie pozwolimy. (…) Oni będą słyszeć od nas w nieskończoność. Jeżeli Polska nie uczyni zadość żydowskim żądaniom to będzie ‘atakowana publicznie i upokarzana’ na forum międzynarodowym.” Tak sformułowany szantaż przez żydowski ruch roszczeniowy do dziś nie został potępiony przez zdemoralizowane władze Polski, która dzięki fałszywym oskarżeniom jest obecnie postrzegana na Zachodzie bardziej jako współ-zbrodniarz niż jako ofiara Drugiej Wojny Światowej.
całość:tutaj
Falsz klamstwem pogania Jan Pietrzak felieton
