Ta upiorna kobiałka, upleciona z białych i czerwonych taśm, ekscytuje moje poczucie estetyki, rzucając zza Wisły cień na Śródmieście. Tą formą autor chciał pewno uwiecznić Ruskich, którzy jeszcze nie tak dawno na stadion tzw. „10-lecia” taszczyli towar w torbach plecionych w identyczny, gustowny wzorek. Czyżby to było fatum wiszące nad Warszawą i Polską całą?
Zbudowali to na ziemi ukradzionej przez komunę i powiedzieli, że odszkodowania za nią nie dadzą – „liberałowie” od wynaturzonych „związków partnerskich”, a nie w kwestii poszanowania własności. Kosztowało nas to prawie dwa razy tyle co Niemców Allianz Arena w Monachium. Nazwali to „narodowy” i zastanawiam się, czy nie jest to nomen omen tego, co pozwoliliśmy z siebie uczynić?...
Prezesi tego interesu dostali niedawno po 1,3 mln premii, chociaż nie wiadomo, czy zostało to ukończone, bo Straż Pożarna nadal ma jakieś zastrzeżenia. Zabrakło też kilkadziesiąt tysięcy na odrestaurowanie uznanego za zabytkowy „pomnika repatriantów” – trzech gołych uciekających ze Wschodu na Zachód. Do wczoraj dziennikarze od piłki kopanej nazywali to entuzjastycznie – „stadion, na którym Polska nigdy nie przegrała”. Dzisiaj to jest już – „stadion, na którym Polska nigdy nie wygrała”.
Wiejski i małomiasteczkowy lud, zanim przeniósł się do pracy na umowach śmieciowych w wielkomiejskich korporacjach bankowych, ubezpieczeniowych i ochroniarskich – o ludziach, którzy psują wszystko do czego się dotkną powiadał (za przeproszeniem) – „Ma osraną rękę”. Dzisiaj, pomimo rozpadającej się infrastruktury pękających przed oddaniem do użytku autostrad i lotnisk, każdej bzdury wypowiedzianej przez premiera lub ministra nasłuchują nabożnie„jak świnia grzmotu”.
Ciekawe jak to się dzieje, że ludzi, grających dobrze w czołowych klubach piłkarskich Europy, ogarnia jakaś tajemna niemoc po wejściu na ten stadion namaszczony przez pana Tuska et consortes? Czyżby oddziaływanie wspomnianej wyżej ręki utrwaliło się tam już na zawsze? I niech nas Pan Bóg broni przed tym, aby stało się tak z całą Polską!
