Wezwany przez Krzysztofa Kłopotowskiego przyłączam się do obrony Jana Pospieszalskiego i jego programu. „Warto rozmawiać” stał się instytucją polskiego życia publicznego. Trafił do publicznej za Jana Dworaka (a nie w końcówke Kwiatkowskiego jak napisałem w pierwszej wersji - dziekuję za poprawienie) , trwał spokojnie za Bronisława Wildsteina i Andrzeja Urbańskiego, przeżył nawet – choć było zdaje się ciężko - za Piotra Farfała.
Pamiętam wiele bardzo wartościowych odcinków poświęconych tematom mało związanym życiem politycznym. To prawda – Janek jest dziennikarzem z silną osobowością, o wyrazistych poglądach. To było widać w jego programach. To był program autorski, w którym poglądy twórcy nie były ukrywane. Moim zdaniem czasem za bardzo – jak na modelowy wzór telewizji publicznej - Janek forsował własny punkt widzenia. Ale własny punkt widzenia forsuje bardzo wielu prowadzących programy także w mediach publicznych w Polsce, które od wzorowego modelu dzielą Himalaje. Swoje programy, w których bardzo mocno forsują swój punkt widzenia mają np. Jacek Żakowski czy Tomasz Lis. I dobrze. Ale w telewizji publicznej jest też miejsce dla programu Pospieszalskiego, zwłaszcza, że moim zdaniem – niezależnie od sympatii politycznych i światopoglądu autora - jest to program dużo głębszy i intelektualnie inspirujący.
„Warto rozmawiać” jest programem wnoszącym wiele do polskiej debaty. Jednym z bardzo niewielu, w którym chodziło o coś więcej niż o bieżącą, pustą, bezwartościową, naparzankę między politycznymi kogutami. Ten program powstawał latami. Trudno jest coś budować, łatwo jedną decyzją – zniszczyć. Ma swoich wiernych widzów, mimo tego, ze był rzucany po ramówce i prezentowany o coraz mniej atrakcyjnych porach. Dołączam się do wszystkich apeli, by w imię pluralizmu debaty publicznej zachować „Warto rozmawiać”. Bo warto rozmawiać. Nawet jeśli się z kimś nie zgadzamy. Warto rozmawiać.
