W zeszłym tygodniu poprosiłem studentów, aby przygotowali taki oto problem do dyskusji na zajęcia z "Wstępu do badań politologicznych": reforma szkolnictwa wyższego w Polsce.
Cóż zdaniem studentów jest największym problemem polskiej nauki? Lustracja! Co największą bolączką i zmartwieniem młodych naukowców? SB-cy! Naturalnie nie zgodziłbym się na tego typu ucieczkę od tematu rozwoju sektoru szkolnictwa wyższego, jednak intensywność emocji z jakimi spotkałem się wśród dziewiętnastoaltków była dla mnie tak zaskakująca, że poświęciłem część zajeć na taką dyskusję. Dokonaliśmy próby analizy zjawiska, postawiliśmy kilka hipotez, pozwoliliśmy sobie na dyskkusję w przestrzeni moralności (na co zwykle nie zgadzam się na zajeciach, to zadanie dla filozofów, ja jestem laikiem). To co mnie szególnie zaboloało to poziom ignorancji niektórych młodych osób na realne problemy. Trudność rozróżnienia socjotechinki od uczciwego zaangażowania intelektualnego i znalezienia miary. Oczywiście nie wolno wymagać zbyt wiele od osób w tak młodym wieku. Wina tabloidyzujących się mediów również pozostaje nie do przecenienia.
A może przesadzam? Może historycy IPN mają rację? Może powstanie noa subdyscyplina historii lub politologii: esbekologia, esbeznawstwo? Może racje mają dziennikarze unikający dyskusji na temat sytuacji młodych ludzi nauki, ich ścierzki kariery, finansowania badań. Może musi być tak jak jest? Może podrzucają nam te z pozoru trzeciorzędnego znaczenia problemy z litości, abyśmy nie zastanawiali sięnad swoją sytuacją i mobilizowali emocje jedynie w takim zakresie...
Pytania te nie są przewrotne, nie zadaję ich złośliwie. Mam nadzieję, że ktoś po ich lekturze zada sobie po prostu kilka pytań, gdy chcąc póść na łatwiznę dyskusję o polskiej nauce rozpocznie od lustracji. Młodymi ludźmi łatwo manipulować. Ale należy pamiętać, ze prędzej czy później wystąpią tego konsekwencje.
Dobranoc.
