Zbigniewa Preisnera i Eleni Karaindrou łączy z pewnością jedno - z ciszy potrafią wyczarować najcudowniejsze dźwięki, poruszające do głębi, przepełniające smutkiem i nie pozostawiające złudzeń, że lepiej już nie będzie. Przynajmniej jeśli chodzi o muzykę. Plenery filmowe żyją wraz z ich muzykę i wraz z nią gasną. Czy można sobie wyobrazić bez muzyki Preisnera filmy Kieślowskiego i na odwrót?! Pewnie można, tylko po co. Podobnie jest w przypadku nagrań Eleni Karaindrou i ich filmowej ilustracji greckiego reżysera Theo Angelopoulosa. Symbioza absolutna...
W naszej szafie grającej niestety można tylko sluchać, ale dobre i tyle. Wystarczy przecież zamknąć oczy i wyczarować sobie własny świat ...
