Powyższe słowa przytoczył z pewnego starożytnego hinduskiego eposu Robert Oppenheimer, odpowiedzialny za program ‘’Manhattan’’, czyli budowę amerykańskiej bomby atomowej, przerażony skalą zniszczeń przez nią spowodowaną.
Ostrzegł przed nią prezydenta Harry’ego Trumana, ale ten nic sobie z tego nie robił, i zbył naukowca w wulgarny sposób. W sumie Oppenheimer zachował się raczej schizofrenicznie – z jednej strony tworzył potężne narzędzie zagłady, a z drugiej przed nim ostrzegał.
Zgoła inne stanowisko przyjął pomysłodawca gazu musztardowego w I wojnie światowej. Zapytany przez pewnego oficera o moralność użycia takiego gazu, odparł, że gdy Niemcy toczą wojnę z całym niemal światem, to nie można rozważać kwestii etycznych jego zastosowania.
Dla odmiany całkowicie pacyfistyczne stanowisko przyjął pewien japoński uczony, twórca egzoszkieletu. Na wstępie wyraźnie podkreślił, że ten sprzęt ma być przeznaczony tylko i wyłącznie do celów pokojowych, i absolutnie wyklucza przekazanie go armii.
Czyli mamy różne podejścia badaczy w ich relacjach z wojskiem – dziwne w przypadku Oppenheimera, patriotyczne jeśli chodzi o gaz bojowy, i dystansujące się od sił zbrojny Japończyka. Aha, zapomniałbym zupełnie o jeszcze jednej grupie – oportunistów, współpracujący z wojskiem dla osiągnięcia własnych celów. Mam tu na myśli ludzi nauki głównie w III Rzeszy, a zwłaszcza Wernera von Brauna, który aby zrealizować swoje marzenia o lotach kosmicznych, przyłożył rękę do budowy śmiercionośnych rakiet.
