Lubię czytać "Rzeczpospolitą", bo jest krytyczna, lecz na ogół obiektywna wobec obecnego sparciałego rządu w Polsce. Lubię czytać blog Rafała Ziemkiewicza, którego inteligencja i zjadliwy język przypominają legendarnego Kisiela.
Właśnie przeczytałem świetny felieton RZ Polska trzeciej próbki. Ponad sto wpisów na blogu, niemal wyłącznie entuzjastycznych.
Masochistycznie rozpamiętywać naszą polską nieudolność, cwaniactwo itp. to my potrafimy i, co gorsza, chyba nawet lubimy ciągle narzekać na Polaków (czyli na siebie samych). Cięty język, dobrze dobrane fakty, ot taki kabaret nieudaczników.
Mówi się stale o potrzebie wielu reform, tak potrzebnych w Polsce. Często mówimy sobie zgodnie: gdyby to, gdyby tamto... i rozchodzimy się w poczuciu 'dobrze spełnionego obowiązku obywatelskiego'. Ale, jeśli już mowa o konkretnych reformach, o szczegółach, to wtedy rodzą się w nas liczne wątpliwości podszyte obawą "ile ja na tym stracę?" albo "ile zyska mój sąsiad/kolega?". I okazuje się, że mimo buńczucznych zapowiedzi POLACY NIE LUBIĄ I NIE CHCĄ REFORM! Okazuje się, że Polacy to w większości konformiści.
Popatrzmy na polską naukę i szkolnictwo wyższe. Biurokraci resortowi tworzą ciągle opasłe projekty ustaw, ale rzeczywistych reform,odpowiadających potrzebom XXI wieku tam nie znajdziemy. To nie do wiary, ale projekt ustawy "O zasadach finansowania nauki" liczy sobie, bagatela, 284 strony. O ZASADACH!!!
Tak zwana "korporacja profesorska" też nie chce reform. Woli utrzymać władzę na uczelniach, gdzie do władz "wybiera się" tylko "swoich". Woli utrzymać obowiązkowo sformalizowane 'kierunki studiów', czego nie ma w żadnym kraju europejskim. Woli utrzymać archaiczne habilitacje i profesury "belwederskie", do których przepycha sie ludzi bez dorobku międzynarodowego. Tragiczny cyrk pozorów, niemal chocholi taniec.
W Polsce trzeba być chyba cudotwórcą, aby zrealizować jakieś sensowne reformy.
