W moim pokoju na poddaszu wzdłuż jednej drewnianej ściany biegnie występ tworzący półkę na książki i różne rzeczy, których w danej chwili nie mam gdzie indziej położyć. Zdumiewające, jak szybko i dużo tych rzeczy się zbiera. Za fotelem przy oknie mam więc półkę, gdzie wygodnie mogę położyć książkę, którą akurat czytałem. I tak, zależnie od lektur, zbiera się na półce istny galimatias książkowy. Postanowiłem wreszcie przypatrzeć się bliżej tej półce. Wyciągnąłem małą książeczkę-broszurę, wydaną na nędznym papierze: "W zasadzie tak" Jacka Fedorowicza, wydanie z 1975 roku. A w niej rozkoszny rozdział, który się nic a nic nie zdeaktualizował: "Jak rozmawiać z władzą".
Tak jest napisane, chociaż pamiętam dobrze, że w wykonaniu Pana Jacka to brzmiało zazwyczaj "Jak rozmawiać z wadzą". Oto fragment tego tekstu:
Pamiętam, jak w jakiejś innej modyfikacji tego tekstu Autor zalecał co robić przy spotkaniu z 'wadzą' jako kierowca. Otóż tam, przed opisanym wyżej postępowaniem był jeszcze jeden ważny punkt, brzmiący w przybliżeniu tak:
'Po zatrzymaniu przez wadzę natychmiast trzeba wyjść z samochodu! Nie masz nic bardziej obraźliwego dla wadzy niż siedzący w aucie laluś, z którym trzeba rozmawiać na stojąco.'
W obecnych czasach należy więc - zgodnie z przepisami - najpierw zapytać wadzę trwożliwie: 'czy mogę wyjść z samochodu?'. I dalej jak wyżej.
"Wszystko to już było". W nieśmiertelnej, znakomitej książeczce Dale'a Carnegie "Jak zdobyć przyjaciół...", która - dziwnym trafem - też leżała na tej półce, znajdujemy taki fragment:
Przy całej swej uroczej, staromodnej żartobliwości jest to książka bardzo wartościowa, kapitalna.
