Perypetie powyborcze wybujałych pomysłów na dźwignięcie Rzeczpospolitej ze zgliszczy Prezydenta Dudy pokazują dobitnie logikę prawicy i jej zwolenników. Mamy oto sytuacje, w której wybrana w demokratycznych wyborach głowa państwa domaga się od, wybranego na tych samych zasadach, rządu podjęcia działań mających na celu spełnienie złożonych własnemu elektoratowi obietnic. W rozumowaniu nowego lokatora pałacu prezydenckiego nie ma nic do rzeczy, iż władzę póki co dzierży w tym kraju obóz o delikatnie ujmując odmiennych poglądach na sprawy bliskie sercu prawicy. Wymagania Prezydenta tłumaczone są rzekomym obowiązkiem władz do wysłuchania woli narodu wyrażonej zwycięstwem programu Prawa i Sprawiedliwości, który uosabia obecnie świeżo zaprzysiężony Prezydent. Wypowiedzi Andrzeja Dudy, jego mocodawców oraz popleczników na temat tego kto i kiedy naprawdę musi dostarczyć Polakom obiecane gruszki na wierzbie są doprawdy kuriozalne.
Zastanawiające jest gdzie były tytany powyższej logiki, gdy w 2007 rok po wygranych wyborach Donald Tusk formułował rząd z widmem co najmniej kilkuletniej kohabitacji z nieprzychylnym Prezydentem Lechem Kaczyńskim. Wówczas w rozumowaniu obozu niepodległościowego świętym obowiązkiem Prezydenta PiS była obrona narodu przez niecnymi planami wybranej, zapewne przez nieporozumienie, władzy ustawodawczej. Wyrazem takiego myślenia była niekończąca się seria prezydenckiego weta. Dziwnym trafem Lech Kaczyński w trakcie dwóch pierwszych lat swojego urzędowania zablokował zaledwie jedną ustawę sygnowaną nazwiskiem brata, by zaraz po zmianie władzy w zaledwie 7 miesięcy skorzystać ze swojego konstytucyjnego hamulca aż 12-krotnie, uniemożliwiając przy tym realizację wielu ze składanych przez Platformę Obywatelską obietnic w trakcie kampanii wyborczej. Gdzie byli wtedy wszyscy zwolennicy obowiązku wsłuchiwania się w wolę narodu? Czy ówczesna głowa państwa i popierające ją środowisko wykazało się choć odrobiną dobrej woli i chęci współpracy z demokratycznie wybranym rządem?
