Nie zwykłem, zamieszczać tutaj recenzji filmu, ale nowe dzieło Coppoli, bo śmiało można o tym filmie tak napisać, poruszyło mnie dogłębnie. Warto, żeby więcej osób, dzięki wpisowi dowiedziało się o filmie, bo jest on mało reklamowany. Dziwne, że flimy klasy D typu Niezniszczalni, reklamowane są wszędzie, natomiast dobrych fimów się nie promuje. Coppola przywyczaił widza do dobrego kina. Nie zawodzi, tak jak nie zawodzi w przypadku Ojca Chrzestnego czy Apokalipsy. Jest to pierwszy film po bardzo długiej przerwie reżyserskiej i być może jest po prostu inny, dzięki staremu Coppoli. Nie mamy tutaj wystrzałów, efektów specjalnych i dynamicznych kamer, Tetro kręcone jest w czerni i bieli, czasem tylko w kolorze. Świetne ujęcia przypominają legendarne filmy z lat 50-tych. W jednej scenie bohater stoi niejako w płomieniach, wygląda jak Zbyszek Cybulski w "Popiele i diamencie". Tetro nie jest jednak karykaturalne, nie sili się na tani film retro. Akcja dzieje się w naszych czasach w Argentynie, gdzie toczy się dramatyczna opowieść o losach rodziny. Coppola opowiada o zgubnej rywalizacji, geniuszu, który zabija więzi rodzinne, o zmarnowanym talencie i miłości braterskiej i ojcowskiej. Takich filmów już się nie robi, szkoda, że Coppola tak mało daje nam ze swojego geniuszu fimowego. Wspaniały klimat małej argentyńskiej bohemy, piękne, lecz nie zbyt częste sceny tańca i świetna muzyka tworzą ozdobę tego dzieła. Po seansie zamarzyłem o małym mieszkanku w Argentynie. Coppola zawsze miał rękę do aktorów, i tym razem trafił idealnie. Bohaterowie filmu, gdybyśmy żyli kilkadziesiąt, kilkanaście lat wstecz, byliby zapewne tak samo kultowi jak Bogart, Brando czy Pacino. Niestety obecnie takie kreacje dostrzegane są przez nielicznych, a prym wiodą plastykowe kukły z kolejnych filmów o strzelaniu i zabijaniu. Tetro to film wybitny, opowiedziany i wykonany przez mistrza w swoim fachu, stworzony dla odbiorcy, który od kina oczekuje przeżyć nieco głębszych. Polecam więc gorąco!
Nazwa filmu: Tetro Reżyseria: Francis Ford Coppola
