W moim ukochanym i przeklętym zarazem Krakowie z każdej strony atakują agitki kandydatów. Mają swoje walory. Uśmiechnięte twarze młodych, co będą z Polską po młodemu się obchodzić i starych co wolą tradycyjnie. Są dwie strategie, na poważnego, zamyślonego, zatroskanego ojca Narodu (samorządu?), tacy najlepiej w epickich pozach z okularem lub przystrzyżoną brodą. Druga opcja to na luzaka, wesołka, swojego gościa. Tacy najczęściej w dziwnych pozach z marynarką na ramieniu i wybielanymi w photoshopie zębami. Różne hasła. Jedne wymyślone przez samych kandydatów (często żenujące) inne przez marketingowców (równie często żenujące). Hasła wesołe, stateczne, nie bardzo odczytywalne, banalne. Prawdziwy kram z mydłem i powidłem. Pech chce, że nie wszyscy wiedzą czy kandydat aspiruje do sejmiku, rady miasta, czy powiatu. Ba, większość nie wie, bo też większości wcale to nie obchodzi. A ja im się nie dziwię. No bo wstałem dziś, pięknego i dusznego krakowskiego ranka, koło 12 odpaliłem jakiś serwis informacyjny i odetchnąłem. Tak Leszku, dziś cisza jeszcze trwa, a ty nie musisz w koło tych durniów oglądać. Może jakieś prawdziwe informacje podadzą wreszcie. I rzeczywiście było kilka. Np. w RMF-ie radosnym głosem spiker ogłosił, że Bułgaria wynegocjowała kilka razy lepszy kontrakt gazowy z Rosją. Pal licho myślę, ważne, że nie słyszę agitacji i pustych haseł, a że takie wiadomości powinny być codziennie, coby Polak wiedział gdzie żyje, to już nie moja broszka. I taki radosny chodziłem ulicami mojego miasta, gdzie leży Lech z Marią. Widziałem szczęśliwe pary i wesołe rodziny na spacerze. Widziałem grupki starszych pań z plakietkami popierającymi pewnego kandydata. Wszystko w otoczeniu luzackich, zatroskanych bądź uśmiechniętych twarzy naszych kochanych Wybrańców Narodu. Jeszcze krótka myśla "Czy oni na nas zasłużyli? Czy może to my zasłużyliśmy sobie na nich?"
