Pośród wielu dzisiejszych wiadomości istotne miejsce zajęła informacja o wyraźnym i głośnym podjęciu przez Kościół problemu pedofilli wśród duchownych. Zawsze z dystansem podchodziłam do tego tematu, gdyż jest to bardzo efektowna broń w rękach klerofobów (wpisując się w modną semantykę wszelkich -fobii), jednak od jakiegoś czasu zastanawia mnie , dlaczego tak naprawdę pedofil wdrażający swoje zboczenie w życie jest nadal nazywany księdzem? Otóż na jednym z naszych ulubionych portali:) czytamy
- To poważne nadużycie władzy duchowej i zaufania ze strony kapłana – podkreślił ks. Scicluna, zwracając uwagę na to, że jest to przyczyną "szczególnej traumy" ofiar.
Nie mogę się oprzec wrażeniu, że w tym pozornie pozytywnie skonstruowanym zdaniu, czai się totalne pomiesznie pojęć; Czy nie powinno się raczej twierdzić, że jest poważnym niedopatrzeniem ze strony Kościoła rekrutowanie do swoich szeregów bandy zboczeńców, zamiast usilnego nazywania ich księżmi? Księżmi, czyli ludzkimi reprezentanami samego Pana Boga. Ludzkimi, czyli niewolnymi od grzechu, ale zobligowanymi do wyrzeknięcia się tegoż grzechu, nie mówiąc już o wchodzeniu na drogę poważnego przestępstwa w celu zaspokojenia swoich chorych fantazji, przyczyniając się do powstawania tragedii ofiar, trwającej przez całe życie.
Dlaczego nawet w przypadku "twardych", niepodważalnych przestępstw tego typu (bo oczywiście nie twierdzę, że ten problem jest tylko biały albo czarny) popełnionych przez osoby duchowne, Kościół bawi się w jakieś półśrodki, przenoszenia, częściowe pozbawienie prawa do wypełniania obowiązków kapłana, zamiast jednego, acz porządnego kopa w..plecy i wykluczenia takiej osoby ze wspólnoty kleru?
