Powszechne piractwo chodnikowe
Wraz z przemianą ustrojową w Polsce i związanym z nią olbrzymim wzrostem liczby pojazdów, po zachłyśnięciu się zaletami transportu samochodowego, przyszła pora na come back ekonomicznego i ekologicznego środka transportu jakim jest rower. Teoretycznie wszystko wygląda pięknie, coraz więcej osób, zwłaszcza mieszkańców miast zaczyna dojeżdżać rowerami do pracy, co pozwala rozładowywać korki, oszczędzić pieniądze oraz połączyć przyjemne z pożytecznym.
Jednak powszechnie wiadomo, że drogi dla rowerów cierpią tak samo od powszechnej choroby transportowej Polski – braku doinwestowania infrastruktury, jak inne środki transportu, a nawet dalece bardziej, dla większości dróg brak jest wyłączonej ścieżki rowerowej, a przejazd rowerem drogą przeznaczoną dla ruchu aut może przerażać rowerzystów i faktycznie naraża ich na niebezpieczeństwo potrącenia przez samochody. Pozostały .. chodniki i dzięki naciskowi rowerowego, coraz silniejszego lobby osiągnięto bardzo rozsądny kompromis prawny – rowerzysta może wjechać na chodnik gdy ma mniej niż 10 lat, gdy eskortuje dziecko do lat 10, lub przy drodze, na której wolno jeździć szybciej niż 50-ką (czytaj poza miastem) jest chodnik co najmniej 2-metrowy i nie utrudnia ruchu pieszym, do tego zawsze musi ustępować pieszym i jechać „powoli” (vide prawo o ruchu drogowym art. 33 punkty 1 do 7). Niestety ustalenia te pozostają tylko na papierze, a w mentalności rowerzystów i służb mundurowych pojawiła się tendencja „hulaj duszo, piekła nie ma” tzn można jeździć wszędzie, nie kara się za przekroczenia rowerzystów, co tylko zachęca ich do łamania kolejnych przepisów. Na chodnikach pozostali opuszczeni i zdezorientowani piesi, zazwyczaj najsłabsi uczestnicy ruchu, osoby starsze i schorowane, małe dzieci (i te uczące się chodzić maluchy) i ich bezradni dorośli.
Dzisiejszy częsty wizerunek warszawskiego rowerzysty jest niestety daleki od osoby przestrzegającej wyżej opisane normy. Typowy warszawski rowerzysta jedzie po chodniku, a czasem wręcz pędzi z górki, ma na uszach słuchawki, kierują jedną ręka, druga zmieniając utwory w mp3 lub obsługując telefon komórkowy (tak jak kierowcom aut, na rowerze, też niestety nie wolno używać telefonu bez zestawu głośnomówiącego!) nie zwalnia widząc pieszych ani przed przejściem dla pieszych, notorycznie przejeżdża przez takie przejścia (100 zł mandatu wg taryfikatora), a gdy mu wygodnie jeździ po prąd, na czerwonym świetle, po lewej stronie jezdni, nie sygnalizuje zmiany kierunków, nie ma oświetlenia roweru, jeździ po zieleni miejskiej oraz wjeżdża w różne dziwne miejsca jak tunele dla pieszych, gdzie nie wolna poruszać się nawet na wrotkach – normalne? Niestety to codzienny widok, a to wszystko stanowi różne wykroczenia, które choć nie stanowią śmiertelnego zagrożenia dla pieszych, to bardzo utrudniają ich poruszenie się, dezorientują kierowców i doprowadzają do wielu nieprzyjemnych kolizji z pieszymi, czasem nawet zakończonych sporymi obrażeniami, np. http://www.112.pl/lubelskie/hrubieszow-rowerzysta-potracil-piesza-7030.html, czy http://www.poranny.pl/apps/pbcs.dll/article?AID=/20100716/BIALYSTOK/44812185. Niestety dochodzi do pojedynczych przypadków śmiertelnych np. http://www.money.pl/archiwum/wiadomosci_agencyjne/pap/artykul/lubuskie;rowerzysta;potracil;pieszego;mezczyzna;zmarl,90,0,196698.html.
Niestety nikt pieszym nie pomaga, policja i Straż Miejska umywają ręce (policja twierdzi, że dała rowerzystom w ciągu roku około 4 tys mandatów – liczba śmieszna, tyle lub o wiele więcej wykroczeń rowerzyści w samej Warszawie popełniają w ciągu zapewne pół godziny porannego szczytu). Ponadto rowerzyści są wobec pieszych (poza nielicznymi zacnymi wyjątkami) aroganccy, udają lub faktycznie nie wiedzą o zakazie jazdy po chodnikach, często są agresywni wobec pieszych.
Skąd szukać pomocy? Znikąd, można tylko zawołać: Rowerzysto opamiętaj się ! Chodnik jest do chodzenia, jak sama nazwa wskazuje.
