Jestem mężem i ojcem dwójki chłopaków. Miałem jeszcze psa a raczej suczkę, a raczej moja żona ją miała ale niestety sunia nie przetrzymała trudów mieszkania w Wielkim Mieście. Mam jeszcze rybki, aż trzy, które pływają w 200 litrowym akwarium. Rybek miałem więcej ale nie wtrzymały karmienia, które zaserwował im mój starszy syn. Gdy w zeszłym roku wyjechałem na 2 tygodniowy urlop, właśnie starszemu powierzyłem karmienie rybek, on z powodu uczulenia na składniki karmy niespecjalnie lubi ją brać do ręki, sypał więc karmę bezpośrednio z puszki do akwarium, któregoś dnia wsypało mu się za dużo, no i stało się - padły wszystkie prócz trzech, widocznie były najmniej głodne… . To był już drugi pogrom w historii mojego akwarium, pierwszy zdarzył się gdy na czas mojego kilkudniowego wyjazdu nad bursztynowe wybrzeże powierzyłem opiekę nad naszym lokum i moim akwarium siostrze mojej teściowej. Tak ją fascynowało zachowanie się rybek podczas karmienia, że oczywiście je przekarmiła… .
Wracając do naszych baranów: niestety nie mamy świnki morskiej ani też kota, nawet na punkcie zdrowej żywności. To znaczy kota mieliśmy ale musiał się w trybie pilnym wyprowadzić z naszego mieszkania ponieważ próbował terroryzować moją lubą. Ale to jest temat na osobne opowiadanie jak również i o tym jak mojej małżonce, zranionej przez kota w okolice oka, przyszło zdawać egzamin na prawo jazdy z opatrunkiem na jednym oku. Do tych moich kotów to ona nie miała szczęścia: kotka, która mieszkała u mnie jeszcze za czasów kawalerskich, tak upodobała sobie buty mojej przyszłej małżonki, że po prostu do nich sikała… .
Wobec powyższego jasne jest, że kota już żadnego nie mamy a dlaczego nie mamy kota nawet na punkcie zdrowej żywności? Wydawać się może, że to wynik naszych uprzedzeń do kotów. Czy tak jest, czy może jest do wynik naszej desperacji?
To jednak temat na kolejne opowiadanie… .
Obiecuję jednak, że u mnie nie przeczytacie nic o: benzoesanie sodu, acesulfamie K, dwutlenku siarki czy - nie daj Boże - o gumie guar.
Za parę dni kolejny wpis.
