Nie lubię Romana Giertycha. Jego udział w rządzie, pełnienie funkcji wicepremiera I ministra edukacji narodowej ciągle budzi mój sprzeciw. Przedwojenna endecja — do której LPR I Giertych nawiązują — nie powoduje u mnie żadnych pozytywnych skojarzeń. Jeszcze większy mój sprzeciw budzi wspólczesne wskrzeszanie endeckiej tradycji. Zwłaszcza Młodzież Wszechpolska, ze swoją brutalnością, z trudem skrywaną sympatią do najbardziej totalitarnej I zbrodniczej ideologii XX wieku. Jej prymitywny patriotyzm.
Nie lubię też Giertycha po prostu, po ludzku. Za zarozumiałość, granie na nastrojach, za jego widzenie niedawnej przeszłości.
Ale chcę dzisiaj powiedzieć: odczepcie się od Giertycha, gdy chcemy na poważnie porozmawiać o naszej szkole, o kryzysie, w jakim się znalazła. Jeżeli, jako minister, ma jakieś propozycji, to warto ich wysłuchać. Zło jakie się codziennie dzieje w szkołach jest teraz ważniejsze niż tradycja polityczna Giertycha. O nich przypomnijmy sobie przed wyborami. Sam to będę robił.
