W słoneczny niedzielny poranek spakowaliśmy się całą rodziną do samochodu i ruszyliśmy za miasto. Dogoniliśmy pielgrzymkę na drugim postoju drugiego dnia maszerowania. Spośród innych grup łatwo było wypatrzeć biało-czarne flagi. Ruszyliśmy za nimi. Nasza grupa dominikańska. Czy w stuosobowej grupie nieznajomych ludzi, z których zaledwie kilka osób widziało się ostatnio dwa lata temu, można poczuć się jak w rodzinie? Oj, można…
Przeszliśmy 6 km, uczestniczyliśmy we Mszy Św., porozmawialiśmy z kilkoma osobami, spotkaliśmy pielgrzymkowych znajomych.
Dwa lata temu Ojciec Przewodnik namawiał, żeby po zakończeniu pielgrzymki nie mijać się na ulicy obojętnie. Żeby ta rodzinna więź przetrwała. Nie zdałam tego egzaminu. Leżąc w szpitalu z chłopcami widywałam jedną z dziewczyn będącą na praktykach. Nie odezwałam się do niej, udałam że się nie znamy. I miałam wrażenie, że obie tak samo udajemy…
Spotkałam ją teraz. Rozmawiałyśmy ze sobą pierwszy raz – dwa lata temu jakoś nie było okazji. Okazało się, że ma brata bliźniaka, więc miałyśmy niewyczerpany temat do rozmowy. Jako przyszła lekarka doskonale rozumiała nasze ciążowe perypetie. A moje serce jakoś się uspokoiło, że naprawiłam mój błąd milczenia. Może chociażby po to warto było wrócić na szlak…
W połowie kolejnego etapu chłopcy mocno nam marudzili. Jeden spał w wózku, ale raziło go słońce. Drugi nie dał się zdjąć z rąk, co chwilę ponawialiśmy próby wpakowania go do wózka. Porządkowa ze zrozumieniem czekała na nas z tyłu, chroniąc przed nadjeżdżającymi samochodami. Ale gdy już grupa się oddaliła kilkanaście metrów, poddaliśmy się. Zeszliśmy na pobocze, jedynie porządkowa się odwróciła, z żalem powiedziała „do zobaczenia”. Reszta poszła równym krokiem do przodu, my pozostaliśmy z tyłu, niezauważeni. Miało to dla mnie swoją wymowę. Bo POZOSTALIŚMY tam na końcu grupy, duchem idziemy z nimi nadal…
