Totalitaryzm faszystowski odpowiedzialnością za wybuch drugiej wojny światowej obarczył Polskę. Przewinienie Polaków leżało w braku chęci współdziałania z Niemcami, szczególnie w kwestii korytarza i Gdańska. Poza tym przypisywano Polsce „knucie” przeciwko Niemcom z Anglikami. Zdaniem niemieckiej propagandy, Polska prowadziła antyniemiecką politykę, co zmuszało państwo Niemieckie do obrony. Druga Wojna Światowa była więc wojną obronną Niemiec.
Bardzo dobrze obrazuje to cytat z książki propagandowej z 1939r. „Mit Hitler in Polen“, gdzie jest wprost mowa o „polnische Schuld“. Fragment pochodzi z przemowy Hitlera:
„Unsere Ziele: Ich bin entschlossen: Erstens die Frage Danzig, zweitens die Frage des Korridors zu lösen und drittens dafür zu sorgen, dass im Verhältnis Deutschlands zu Polen eine Wendung eintritt, die ein friedliches Zusammenleben sicherstellt! (…) Ich will von den deutschen Grenzen das Element der Unsicherheit, die Atmosphäre ewiger, bürgerkriegähnlicher Zustande entfernen. Ich will darüber sorgen, dass im Osten der Friede an der Grenze kein anderer ist, als wir ihn an unseren anderen Grenzen kennen.“
Dalej jest mowa o polskim spiskowaniu przeciwko Niemcow, i konieczności ostatecznego rozprawienia się z tym źródłem zagrożenia.
Propaganda ta nigdy w Niemczech nie została zdemaskowana. Dlatego wielu przedstawicieli starszego pokolonia Niemców nadal jest o tym przekonanych, że to Polska przyczyniła się do wybuchu wojny, i zasłużyła sobie na okupację. Przykładem jest list czytelnika opublikowany 14.11.2008 w FAZ, w którym czytelnik obrusza się tym, że Polska nie chce się przyznać do tego, że przez swoją „antyniemiecką” i „szowinistyczną” politykę przyczyniła się do wybuchu wojny.
Niemiecki agresor ciągle jest stylizowany na obrońcę cywilizacji przed polskim barbarzyństwem.
