Przegraliśmy bez jednego wystrzału, nie było werbli zapowiadających nadejście wroga, chmury wcale nie zasnuły ciemniejszego niż noc nieba; przegrana tkwiła w słowach, pozbawionych krzepiącej obietnicy a otulonych tylko i wyłącznie fałszem, skąpanych w swoim własnym kłamstwie, pozbawionych kłamliwej mimiki, skrytym za fasadowym uśmiechem tkaczy polityki. Przegraliśmy i nie ma już odwrotu, pozostaje rwanie włosów lub bierność, podporządkowanie i retoryka, muskająca nasze umysły, dążąca do uczynienia z nas swoich własnych piewców. Przegraliśmy bo nie zależy nam na wygranej, żądając igrzysk zapominamy o chlebie, dążąc do prawdy godzimy się na kłamstwo. Przegraliśmy zarówno o świcie jak i późnym wieczorem.
Debaty i monologi okazały się tak samo nic nie warte, socjotechniczne zabiegi nie podparte rzeczywistością, bo przecież każdy z nas widzi jaka ona jest, czuje ją kiedy musi odwiedzić lekarza, kiedy przychodzi mu zapłacić podatki, czuje rażące naruszenie jego własnej wolności w każdym aspekcie swojego życia. I godzi się z tym albo pokazując znany gest politykom, zaszywając się w domu i nie reagując na błagalne wezwania do rytualnego stawiennictwa przy urnach, które zawierają prochy naszych idei w postaci uszeregowanych kartek z krzyżykami albo stawia się na to wezwanie, drżącą dłonią przekreśla kwadrat i ze splunięciem na adwersarzy opuszcza lokal.
I nic nie jest w stanie przekonać mnie, że katastrofa martwych, choćby byli najświętszymi, jest ważniejsza od przyszłości żywych, od tego co będą mogli włożyć do garnka i od tego czy znajdą jakieś cegły do układania za marną płacę. Nie przekonają mnie słowa czeskich dziennikarzy, mówiących o czempionach, gdy widzę rysę na skorupie gospodarki, dzielącą nas wszystkich wielką przepaścią i pozwalającą odnaleźć sens w spadaniu w tę otchłań. Otchłań biedy, marazmu i wyczerpania.
Debaty, monologi, to wszystko jest nic nie warte o ile nie jest podparte tezą realną i rzeczywistą, jakimś rozwiązaniem, które pozwoli nam wszystkim egzystować w lepszym niż dotychczas stopniu. Żądając rozliczenia nie myślimy o przyszłości, to jest zamglone rozwiązanie z którym nie można się godzić. Politycy nie znają rozwiązań, są mistrzami haseł pustych i ideologii opartych na walce, są panami sporów będących dialogiem lecz w gruncie rzeczy nic nie zmieniających. Gdzie się podziały te wszystkie ustawy, rozwiązania, wyniki, analizy, te wszystkie świstki papieru, które miały dać nam upragnioną pracę, zapewnić bezpieczeństwo, którego nie odnajdziemy w gloryfikowaniu chuliganów ani w tych, co niby mają szukać terrorystów.
Nie ma polityki, jest tylko urywany dialog, jest próba odwrócenia uwagi, jest gloryfikowanie pamięci, jest tropienie zdrady i szukanie zamachu, jest permanentna wojna Polski z Polską. Nie oczekuję cudów, bo cud nie jest domeną człowieka, nie oczekuję zielonych traw Irlandii ani wielkich defilad na cześć pamięci ani defilad na cześć gejów, nie oczekując żadnych defilad oczekuję pracy tych, którzy żyją za moje podatki, za podatki każdego z Państwa. I tej pracy nie widzę.
Bo pracą nie są medialne wywiady, teksty na blogach, tworzenie ideologii, pracą nie jest odwiedzanie wyborców i sprzedawanie im pięknych słów o tym jak się nic nie robiło, zapominając o słowach nic nie. Polityka przestała być pracą a stała się wykrzykiwaniem słów za pieniądze, kreowaniem wizji, swoistą literaturą tworzoną przez grafomanów. I każda debata, każde wystąpienie samotnego polityka w dwóch telewizjach pokazuje to otwarcie. Więc politycy – zrzeknijcie się pensji albo zacznijcie pracować. Bo na chwilę obecną fajrant jest dla was wieczny, jesteście bumelantami pierwszej wody. I nie zmienią tego spec komisje, bierzecie pieniądze to dajcie coś w zamian albo nie pchajcie się tam, gdzie waszym zdaniem przez kolejne cztery lata będziecie nas oszukiwać.
